"Carlos Lage said once that Cuba had two presidents, and then I just said in Cuba that Venezuela has two presidents too, but we are one single government. We are headed for the [José] Martí-style, Caribbean, South American Confederation of Bolivarian Republics." — Hugo Chávez, on his weekly television show, Alo, Presidente, aired from Santa Clara, Cuba, October 14, 2007
Poor Martí! Surely it was not this that he envisioned as he stood weeping in front of Bolívar's statue in Caracas, where he headed immediately on arriving in that city in 1880. Yes, Martí's dream, Bolívar's dream — the dream of every progressive 19th century Hispanic-American statesman — was to unite all the countries of "Our America" into a grand confederation of states. Thank God, that dream was deferred.
Each of our republics has enough problems without taking on the problems of all the other republics. Our political evolution is compatible but only in those points where compatibility is hardly desirable. Our histories coincide in the period of Spanish despotism and then break off abruptly at the time of independence never to converge in any meaningful way again. Many of the peoples of Central and South America cordially or not so cordially despise one another and harbor old resentments and feuds that hark back to the time of independence, indeed, to the time of the Conquest. The only times in history that they have managed to unite briefly was when they did so to attack a neighbor. Yes, it is true that Europe with its festering immemorial hatreds and rivalries has managed an economic and political consolidation of sorts. Perhaps all their hatreds and resentments were played out in World War II. This is far from the case in Latin America today and it was even more unlikely in Martí's day, when some of the Latin republics actually had hopes of a bright future.
I can prove that Martí wasn't a Communist because he wasn't, but I can't prove that he wasn't a Pan-Americanist: "When speaking of Latin America, we speak of a people and not of "peoples" intentionally because it does not seem to me that there is more than one from the Rio Grande to Patagonia." He left hundreds of invocations in his writings urging the union of all Hispanic countries. He could be poetic about it: "My fondest wish is to see the people of Latin America, which now live side by side, living soul by soul and hand in hand." Or speak idealistically of a new kind of empire: "a great Latin nation, not a conqueror like Rome." And a new kind of "warfare:" wanting to "equip peaceful armies to march under one banner from the Rio Grande to the Arauco."
Martí believed, of course, that such a union would seal Latin America's independence and frustrate the designs which the U.S. and European powers had on the region in general and Cuba in particular. He never imagined, because his great love for us caused him to idealize and misjudge us, that such a union, far from providing for our mutual defense, might condemn us all to share the same despotic fate; he never saw that we were a greater danger to each other than all the imperialist powers that coveted our lands but disdained our peoples. He never realized that such a union would multiply our vices without multiplying our virtues. Like all who love greatly, he loved us blindly.
Now, as Hugo Chávez said, Martí's dream seems on the verge of being realized, but I do not think that he would approve. Martí has been killed a thousand times since his death by the errors committed both by his own countrymen and the inhabitants of his "greater Hispanic homeland." His legacy has been distorted, his opinions have been falsified and he has been used as a tool by the most ruthless regime ever to exist in the history of the hemisphere modern or ancient. But the union of two tyrannies under the auspices of Pan-Americanism, and, supposedly, in obedience to his teachings, would be more than he could endure. If it were possible for him to charge the line of artillery one more time on his white steed, he would. This is not what Martí wanted. Or Bolívar. Or any of our prohombres.
Martí would argue that this type of Pan-Americanism is the negation of his dream, and it is. But it is also the only type of Pan-Americanism that was ever likely in the first place: despotic nation with despotic nation; mendicant nation with rich nation; insular nation with continental nation (so that the "union" doesn't have to be that tight). Martí should have intuited this. Did he not say that "Countries that do not share common means, though they may have identical ends, cannot pursue together the same object." It follows, then, that nations with common means and identical ends can pursue the same object. Such as Castro's Cuba and Chávez's Venezuela.
Ironically, the only country that could save us from this mutual suicide pact is the United States, which Martí always regarded (not without justification) as "the other," not to say the enemy. "Two condors may live together or two lambs," he observed apropos of the two Americas, "but never a condor and a lamb." Well, now the condor may have to save the lambs, but the condor has no interest whatever in the lambs. It has eyes only for Araby as a continental alliance between the insane and the opportunistic takes shape which promises to destroy every vestige of freedom and democracy in the Americas for the next 100 years.
Monday, October 15, 2007
Wednesday, October 10, 2007
Quotations by José Martí (in English)
[Today marks the 139th anniversary of the Grito de Yara (Battle Cry of Yara), the start of Cuba's Ten Years' War of Independence (1868-1878), which began with the symbolic act of freeing Cuba's slaves. José Martí was 15 at the outbreak of hostilities and was sentenced for his separatist ideas to two years at hard labor in a stone quarry. The banner raised by Carlos Manuel de Céspedes at Yara, on October 10, 1868, would pass to José Martí, who initiated Cuba's second and definitive War of Independence in 1895. Céspedes, Martí and a half-million other Cubans (out of a population of 3 million) died in the struggle to make Cuba a free and sovereign nation. Their legacy was repudiated in 1959 by their antithesis, who banished freedom and the Rule of Law from our country, reintroduced slavery and even transformed Cuba for a time into a Soviet colony, which it ceased to be in 1991 against the tyrant's most fervent wishes.
To honor the founders of our nationality whose work once seemed finished, but now, we realize, has only begun, we offer these translations from the thoughts of José Martí, the universal Cuban. Both Albert Schweitzer and Emil Ludwig observed, independently, that Martí's aphorisms, when collected and translated, would constitute an infallible guide to life for all the world's peoples.
It has been estimated that there are more than 30,000 aphorisms scattered in the 74 volumes of José Martí's Complete Works. I have endeavored to make this selection representative of his ideas and ideals while avoiding the well-know commonplaces so that even those acquainted with Martí's writings will find much here that is unfamiliar to them. Throughout the day, I will be adding hundreds of other aphorisms. — MAT].
***
The most beautiful and vehement expression of love of man is love of country.
God abides in patriotic martyrdom as in all good deeds and in every universal idea of spontaneous generosity.
Our country is something more than the oppression that besets it, something more than patches of land without life or liberty, something more than the right of possession by force. Our country is a community of interests, shared traditions and common ends, the sweet and consoling fusion of all our loves and all our hopes.
A nation is not a collection of active or indifferent men born by accident in a common land, or residing there for a period in order to accumulate in the shortest time the largest sum. It is that closest communion of souls, bound in far-extending ties through the kinship of peoples, through the penetrating anointing of common sorrows, through the exceedingly delicious wine of national glories, bound as the flesh to the bone through all the delicate and formidable ties of history, and through a national soul that is dispersed in the atmosphere, which we breath and is deposited in our entrails.
Our country is the altar on which we intend to leave our lives, not where we hope to find a living.
Every man who dies for his country is a hymn and every living being should be the temple where it is played.
No land feels more solid under a man's feet than that where he was born.
The only thing a man ever owns outright is a place in his country.
He has no roots in this world who has no country over which to extend them.
No man can long exist without a country, nor can any country exist for long without liberty.
We rise for our country, but not above her. To rise above her is to rise against her.
Our country is everyone's joy, everyone's sorrow and everyone's paradise. It is no man's fief or benefice.
Our country belongs to no one, but if it did, it would belong in spirit only, to the man who serves her with the greatest disinterest and intelligence.
Our country is not a heroic toy for epic redeemers to play with, but our very own entrails, which should not be tied to anyone's wagon or wrapped at the feet of anyone's statue. Our country should be bound to what is tenderest in our breasts and warmed to life there.
Some men go blindfolded through life without ever realizing, because they are so entertained by their own egoism, that their country is a stranger.
Our country is not a cabinet to be opened and closed as we see fit; nor is a republic a new means to provide for the proud and lazy who think that a coat-of-arms entitles them to good bed and board at their countrymen's expense, because they see themselves, by the light their own depraved egoism, as the rightful lords and natural burden of an inferior people.
By himself a man is nothing, and what he is, his people have made him.
In vain does Nature grant extraordinary gifts to certain of her sons who will not become one flesh with their people, but choose to be the dust in their eyes and the whips on their backs, when they might have been the voice and arms of their people, and through them seen themselves exalted, as those rare flowers that a mountain will allow to grow at its zenith.
Obscurity is good if in its shadow we can save our country. The best proof of heroism is to curb it. One can be a hero any day of the week: the true hero sacrifices for the good of his country even his heroic impulse.
The truly brave await to be in the right to conquer by the force of right.
A people which has had heroes in the past will have them again.
A people that honors its heroes affirms itself.
Several generations of slaves conclude in a generation of martyrs.
The man of reason must yield his place in times of action to the man of action. He will be spurned or despised, and at best used as an instrument or helper, unless when the time comes to ride, he mounts.
Suffering for one's country does not exempt a man from the worldwide duty of honoring it through the constant exercise of virtue.
In the service of his country a man will go forth naked that the winds may tear the flesh from his bones and wild beasts suck the marrow, until nothing remains of his voluntary sacrifice but a light to guide and embolden his assassins on the path to virtue.
Let no one say of us that because of vainglory, or any other interest, we contributed to our country's affliction precisely when we had an opportunity to save her.
We should love our country with an attachment that can only be compared to the roots of trees, because of how it holds when it takes root and what it overturns when it is uprooted.
The duty of a patriot who sees the truth is to help his countrymen, without pride or anger, to see it.
He is an apostle who, amid the general decay of moral and intellectual forces, finds within himself the wisdom that illuminates and expands, and raises it on high, reverently, for all to see, as the priest does the host.
He that raises his country raises himself.
The vain man looks after his own name while the patriot guards his country's.
To a man who has arrived through no merit of his own but by sheer luck to where ambition, not patriotism, has taken him, it is more important to be first than to save his country.
There are no men more vile than those who see in the needs of their country a means to satisfy their vanity or found a fortune.
When our country is honored, we are all honored; and when she is dishonored, so are we all.
To honor our country is one way to fight for her, just as to dishonor her is to make war on her.
Every man is obligated to honor his country with his private conduct no less than with his public.
Many there are who oppose virtue and triumph; but generally, in order for vice to prosper, it must masquerade as virtue.
Man so loves himself that he makes the very shortcomings of the land where he was born objects of pride and veneration.
It seems that the ordered and constant habit of liberty gives man a certain confidence in his own power which makes violence unnecessary.
A man who is allowed to exercise his will is not be as impatient or blind as one who has never tested his own strength.
A people that is well-formed and vigorous will regard with contempt, and as an imposition even, those whom history places in their way who are misshapen and hardship-prone. We must remain among the well-formed people and teach it to behave more humanely.
Sleepy peoples have backs that beckon to be sat upon and tempting flanks for spur and whip.
With all its shortcomings, there is something divine and moving, and even impalpably beautiful, in the silence of the voting booth.
In a foot soldier pillaging is to be expected, but every attempt against the public order, in one's country or abroad, is a crime in a thinking man.
In the eyes of fanatics, prudence is a crime.
Revolution is the violent product of ill-advised reason.
As the man who promotes a war that can be avoided is a criminal, so too is the man who opposes an inevitable war.
War is the most beautiful and respectable form of human sacrifice.
As a means of evolving and unifying the character of a nation and revealing its strengths and weaknesses, war may benefit a new and heterogeneous people more than the partial and repairable disasters of war, the loss of wealth and position, can be said to harm it.
Suffering is the salt of glory.
As great as heroism in war is tolerance in peace.
When he opens a newspaper, the patriot who truly cares for his country will not turn first to the editorials, which show what men are thinking, but to the classifieds, which show what men are doing.
The time will come when the harshness of language will not express well the delicacy of the spirit.
Language is to thought what the brow is to health.
To do for others is the best way to speak to them.
War should never be craved for because of its horror and desolation. But the attentive observer cannot deny that war foments rather than preempts charity and justice among men, who, in the daily and sublime tasks of combat, acquire a knowledge of Nature and of how they may best be served by her, and are taught the practice of unity and the power of improvisation.
To win for the cause a single soul even in the shadows — a soul that cleanses and conquers itself, which has sinned and is determined not to sin again — is more pleasing and valuable to our country than practicing the goosestep or wasting powder in mock simulations of war.
If to have social equality it were necessary to consent, under a democratic system of laws, to the separation, unjust by any measure, of one race from another, and to renounce the beneficial usages of sympathy and convenience, then social justice would be unjust to those who endure it and shameful for those who impose it.
As a good horseman would never let go of his reins, so a freeman should never disdain his vote. For though it is true that it's easier to be guided than to guide, it is also more dangerous.
We live in a world where every man has to be his own father, where there are no certain inheritances, no houses built to last for centuries, and no means of being safe from social upheavals and financial catastrophes.
Since the world is not a university but a place full of hatreds and trials, should not a university teach men how to survive in the world rather than how to succeed at university?
In Latin America, some pursue as a science, and as the principal science even, the minute study of peoples with whom we differ in origins and customs, while remaining in blameworthy and systematic ignorance of the peculiar elements of their own country.
Tyrannies have purged republics of their ignorance of the true elements of their country.
Erudition, when it exceeds talent, diminishes rather than exalts.
Nations are not made with men who are what they ought to be, but with men such as they are.
No revolution would succeed or the lot of any people improve if men waited for human nature to change. We must work in concert with human nature but fight alongside or against men such as we find them.
The tree that grows the best fruit is that which grows on holy ground.
The longest years are those spent far from one's native land.
I have been an exile in my own country and found a country in my exile.
By removing all landmarks, exile affords the expatriate with an opportunity to test his own mettle. In exile men lose their moorings and find their bearings.
There is poetry forged in the mind that when flung at the soul wounds but does not penetrate it. The other kind is made in the heart. It goes from it and returns to it.
One season of piety often suffices to excuse an epoch of crime.
To suffer is more than to savor life: it is truly to live.
The brotherhood of the misfortunate binds men quickly.
Despots are not aware that the people, the long-suffering people, are the true leaders of their revolutions.
It is the demagogue's business to accuse and the patriot's to forewarn.
Liberty is very dear, and we must decide whether we are to live without her in resignation or resign everything in order to have her.
A revolution is just another means of evolution, indispensable in the hour of necessary hostility, for the purification and accommodation of the opposing elements that must coalesce into definitive conditions of life.
Repentance is the back door of virtue.
In the practical world of ideas, authority signifies simply a respect for all manifestations of justice, and a firm resolve against all counsels of cruelty or pride.
If the license of tyranny is monstrous, the tyranny of license is more frightening and disgusting.
He is a coward whom fear would deter from satisfying the cravings of his conscience.
He need have no fear of rulers who teaches them to rule well.
The spectacle of wealth is a stimulus to human effort.
Whenever a profound thought takes root in man, a firm initiative or a noble and legitimate aspiration, even the contours of his body are lost in the vast confines of the idea.
Rights are to be wrested, not requested; seized, not beseeched.
Christianity is beautiful because it allowed man to define in human terms the ideal of god, and for creating, from perhaps the least imposing of deities, the greatest of men.
What is the arrogant man but a herald of the unknown, an echo of the supernatural, a mirror of the eternal, and a copy more or less complete of the world he inhabits?
The first work of man is to reconquer himself.
The inability of human language to express adequately the opinions, affections and designs of man is perfect and absolute proof of the necessity of an afterlife.
The grave is a way and not an end.
Human existence would be a repugnant and barbarous invention were it limited to life on earth.
The mind would not conceive of something it was unable to create.
He that would triumph on earth should not live too close to the stars.
No one ultimately triumphs by inspiring fear because nothing can prevail against the instinct of self-preservation.
To view a crime calmly is to commit it.
Everything that can be said has already been said, but things always sound new when sincerely expressed.
The history of a people is not to be found in eons of barren submission, but in its hour of rebellion.
A despot will yield to anyone who faces him down, and in the only way he knows how to — by disappearing. But to those on bended knee, never.
Tell the truth that you feel with as much art as you can.
The very selfishness that exalts a people brings it down.
Let him first mould men who would a nation make.
When one hasn't a country, money in the end becomes one's country.
To know a people you must study both its apostles and its bandits.
All religions were born of the same roots, have adored the same idols, prospered by the same virtues and succumbed to the same vices.
Religion, which by the light of reason is always false as dogma, is eternally true as poetry.
Men are the pencils God writes with.
Those who don't believe in immortality believe in history.
The people, quick to anger, undiscerning in their appetites and credulous in their moments of want, are infallible in the long run.
Men do not make nations, but nations, in their hour of genesis, may place themselves, vibrant and triumphant, in one man. Sometimes the man is ready but not the nation. Sometimes the nation is ready but the man does not appear.
We should only point out those defects that can be corrected.
Men never forgive those who are recognizably their betters.
Institutions are the bylaws of Nature.
When all noble qualities are obscured in man, he still remains capable of loyalty to a friend. As if to prove that he is not entirely vile his humanity becomes incarnate in this particular virtue.
Fear of a future reckoning will never prevent men from yielding to a current appetite.
Every man is born a king; the problem lies in finding within himself the implements with which a throne is made.
For a man to be preoccupied constantly with himself, even in his greatest acts of daring and self-denial, for him to think of reconciling his personal interests with the public good, serving the former in a way that will favor the latter or not damage it too excessively, is both natural and human.
Once they've begun to decay, social bodies rarely heal completely.
Evil can triumph only when good men are indifferent. [There is no proof that Burke ever said this; but it is documented that Martí did].
Justice first and art later. He is not a man who in these indecorous times entertains himself with the fineries of the imagination and the luxuries of the mind. When one does not enjoy the exercise of liberty, the only case for art, its only reason for being, is at the service of liberty. Everything into the fire, even art, to feed the blaze!
Liberty must be a constant practice or else it will degenerate into a banal formula.
Every man has a little of the lion in him and wants for himself the lion's share in life.
At certain times and among certain people there is nothing like being minor to be considered great.
A nation that is not careful to ennoble its masses is reared for the jackals.
No one is more repulsive than the rich man who becomes obsessed with his wealth. He is undoubtedly a criminal: a criminal by omission. There is only one being as repulsive: the systematic denouncer of all who possess wealth.
Even when they deserve our unrestrained commendation, the powerful should be praised with great discretion, lest simple justice seem solicitation.
Even when the bones of a nation's dead lie exposed on the ground, and its bronze and marble monuments are sheathed in earthen mantles, a nation may yet be saved from obscurity by its arts and sciences.
Isn't it a pity that a newspaper's quest for news often frustrates a government's quest for peace?
National holidays should not go unobserved, for they contain the spirit of a nation, forebode its victories, and are occasions to display its arts and sciences.
All free countries share a common destiny.
Genius is simply anticipation: the ability to see clearly in outline what others do not perceive even in full lineaments.
Kings bestow titles, but when it comes to ennobling the soul, there is no peerage like that conferred on us by books.
To read one good magazine is like reading dozens of good books.
Poetry can be improvised but not prose; it must come with age.
The bold forget. But those who were least heroic in war, or fought without justice and in fear of victory, never forget.
There is nothing in a nation more real than its government.
A nation may be accounted rich which has many small property owners.
To know how to read is to know your way. To know how to write is to know how to ascend.
Philantrophy is a narcotic, not an effective medicine. It dries the tears on the countenance but does not cure the source of pain.
A man without a country is as a tree in the sea.
There is something of a boat in every exile's house.
The greater the agony in a foreign land, the more we will work to re-claim, quickly, our own.
Fame is a useful myth.
He who suffers has the greatest right to silence.
The state should not propagate the Catholic religion in public schools, nor anti-Catholic religion.
Humanity cannot redeem itself except by a predetermined quantity of suffering, and since some men evade their share, it is necessary that others should accumulate more than their due that we may all be saved.
Only soldiers commit crimes without the loss of honor.
A man capable of doing something worthwhile who dies before his hour, may died contentedly, because in some other place his hour will come. And even if it does not, it is just as well: he is sufficiently great who has the potential to be so.
Unless one is an aristocrat of the intellect, it is impossible to be a perfect democrat.
If the future of nations is to depend on the education of men, then the education of women will guarantee and announce the kind of man we can expect.
When a people divide in two, they die as one.
The archeologist who unearths a lost city is worthier of praise than he who buried it.
There is in sin a certain spirit of independence which makes it ingratiating when not excessive.
One almost always has to crawl one's way to power. But those who get there on their feet — not on their kneees — have the best claim to it.
Books should always be read with pen in hand.
An honest man can render an account of his acts at any moment and should always be ready to do so.
When one writes with the point of a sword on history's page, there is no time or desire to write with pen on paper.
Every generation creates a national holiday that represents and reflects its ideas.
In tyranny men learn the worth of liberty from the want of it.
Men love dangerous truths in secret. Their reluctance to champion these truths before they have been accepted is equalled only by the tenacity and verve with which they will support them when there is no risk involved in their defense.
To waste one's time in barren pursuits when one might do something useful, to opt for the easy task when one has the spirit to attempt the difficult, is to rob talent of its dignity.
The surest way to win the love of your troops is not to risk their lives unnecessarily and always to fight at their head.
He is a coward who fears to satisfy the cravings of his own conscience.
Property should be tended at its roots, which is the security and prestige of the nation where it is found.
Apostles of new ideas in time become slaves to them.
What honor is there in reviling as criminals those we would have acclaimed as heroes but for their defeat?
I am not sufficiently versed in all the world's religions to be able to say that I belong to any of them.
Americans place utility before sentiment. Latins sentiment before utility.
There are many things that one could do in this life! But we have a stomach and that other stomach that hangs, which is wont to have terrible appetites.
Like benevolent angels, sorrows lift the veils of life.
Love has not, to my recollection, given me any supreme moment. Friendship has.
The noise of my words awakens my thoughts.
There is no dessert richer than a slice of bread made with good flour and toasted just right.
We live in feudal times, when a bandit in rebellion against an unjust and odious ruler, can be hailed by a stupid people as a champion of liberty.
There is no such thing as providence. Providence is no more than the logical and precise result of our actions, helped or hindered by the actions of others.
If our tormented homeland could see the care with which her absent children make ready to serve her, if she could see the work which they are doing to redeem her, if she could see the tenderness with which she is loved by them, or could know of their joyous faith in her, she would draw from pride the strength to break once and for all her chains.
Publish, publish. Thread the theme of Cuba through each and every needle. Wars proceed over roads of paper.
To honor the founders of our nationality whose work once seemed finished, but now, we realize, has only begun, we offer these translations from the thoughts of José Martí, the universal Cuban. Both Albert Schweitzer and Emil Ludwig observed, independently, that Martí's aphorisms, when collected and translated, would constitute an infallible guide to life for all the world's peoples.
It has been estimated that there are more than 30,000 aphorisms scattered in the 74 volumes of José Martí's Complete Works. I have endeavored to make this selection representative of his ideas and ideals while avoiding the well-know commonplaces so that even those acquainted with Martí's writings will find much here that is unfamiliar to them. Throughout the day, I will be adding hundreds of other aphorisms. — MAT].
The most beautiful and vehement expression of love of man is love of country.
God abides in patriotic martyrdom as in all good deeds and in every universal idea of spontaneous generosity.
Our country is something more than the oppression that besets it, something more than patches of land without life or liberty, something more than the right of possession by force. Our country is a community of interests, shared traditions and common ends, the sweet and consoling fusion of all our loves and all our hopes.
A nation is not a collection of active or indifferent men born by accident in a common land, or residing there for a period in order to accumulate in the shortest time the largest sum. It is that closest communion of souls, bound in far-extending ties through the kinship of peoples, through the penetrating anointing of common sorrows, through the exceedingly delicious wine of national glories, bound as the flesh to the bone through all the delicate and formidable ties of history, and through a national soul that is dispersed in the atmosphere, which we breath and is deposited in our entrails.
Our country is the altar on which we intend to leave our lives, not where we hope to find a living.
Every man who dies for his country is a hymn and every living being should be the temple where it is played.
No land feels more solid under a man's feet than that where he was born.
The only thing a man ever owns outright is a place in his country.
He has no roots in this world who has no country over which to extend them.
No man can long exist without a country, nor can any country exist for long without liberty.
We rise for our country, but not above her. To rise above her is to rise against her.
Our country is everyone's joy, everyone's sorrow and everyone's paradise. It is no man's fief or benefice.
Our country belongs to no one, but if it did, it would belong in spirit only, to the man who serves her with the greatest disinterest and intelligence.
Our country is not a heroic toy for epic redeemers to play with, but our very own entrails, which should not be tied to anyone's wagon or wrapped at the feet of anyone's statue. Our country should be bound to what is tenderest in our breasts and warmed to life there.
Some men go blindfolded through life without ever realizing, because they are so entertained by their own egoism, that their country is a stranger.
Our country is not a cabinet to be opened and closed as we see fit; nor is a republic a new means to provide for the proud and lazy who think that a coat-of-arms entitles them to good bed and board at their countrymen's expense, because they see themselves, by the light their own depraved egoism, as the rightful lords and natural burden of an inferior people.
By himself a man is nothing, and what he is, his people have made him.
In vain does Nature grant extraordinary gifts to certain of her sons who will not become one flesh with their people, but choose to be the dust in their eyes and the whips on their backs, when they might have been the voice and arms of their people, and through them seen themselves exalted, as those rare flowers that a mountain will allow to grow at its zenith.
Obscurity is good if in its shadow we can save our country. The best proof of heroism is to curb it. One can be a hero any day of the week: the true hero sacrifices for the good of his country even his heroic impulse.
The truly brave await to be in the right to conquer by the force of right.
A people which has had heroes in the past will have them again.
A people that honors its heroes affirms itself.
Several generations of slaves conclude in a generation of martyrs.
The man of reason must yield his place in times of action to the man of action. He will be spurned or despised, and at best used as an instrument or helper, unless when the time comes to ride, he mounts.
Suffering for one's country does not exempt a man from the worldwide duty of honoring it through the constant exercise of virtue.
In the service of his country a man will go forth naked that the winds may tear the flesh from his bones and wild beasts suck the marrow, until nothing remains of his voluntary sacrifice but a light to guide and embolden his assassins on the path to virtue.
Let no one say of us that because of vainglory, or any other interest, we contributed to our country's affliction precisely when we had an opportunity to save her.
We should love our country with an attachment that can only be compared to the roots of trees, because of how it holds when it takes root and what it overturns when it is uprooted.
The duty of a patriot who sees the truth is to help his countrymen, without pride or anger, to see it.
He is an apostle who, amid the general decay of moral and intellectual forces, finds within himself the wisdom that illuminates and expands, and raises it on high, reverently, for all to see, as the priest does the host.
He that raises his country raises himself.
The vain man looks after his own name while the patriot guards his country's.
To a man who has arrived through no merit of his own but by sheer luck to where ambition, not patriotism, has taken him, it is more important to be first than to save his country.
There are no men more vile than those who see in the needs of their country a means to satisfy their vanity or found a fortune.
When our country is honored, we are all honored; and when she is dishonored, so are we all.
To honor our country is one way to fight for her, just as to dishonor her is to make war on her.
Every man is obligated to honor his country with his private conduct no less than with his public.
Many there are who oppose virtue and triumph; but generally, in order for vice to prosper, it must masquerade as virtue.
Man so loves himself that he makes the very shortcomings of the land where he was born objects of pride and veneration.
It seems that the ordered and constant habit of liberty gives man a certain confidence in his own power which makes violence unnecessary.
A man who is allowed to exercise his will is not be as impatient or blind as one who has never tested his own strength.
A people that is well-formed and vigorous will regard with contempt, and as an imposition even, those whom history places in their way who are misshapen and hardship-prone. We must remain among the well-formed people and teach it to behave more humanely.
Sleepy peoples have backs that beckon to be sat upon and tempting flanks for spur and whip.
With all its shortcomings, there is something divine and moving, and even impalpably beautiful, in the silence of the voting booth.
In a foot soldier pillaging is to be expected, but every attempt against the public order, in one's country or abroad, is a crime in a thinking man.
In the eyes of fanatics, prudence is a crime.
Revolution is the violent product of ill-advised reason.
As the man who promotes a war that can be avoided is a criminal, so too is the man who opposes an inevitable war.
War is the most beautiful and respectable form of human sacrifice.
As a means of evolving and unifying the character of a nation and revealing its strengths and weaknesses, war may benefit a new and heterogeneous people more than the partial and repairable disasters of war, the loss of wealth and position, can be said to harm it.
Suffering is the salt of glory.
As great as heroism in war is tolerance in peace.
When he opens a newspaper, the patriot who truly cares for his country will not turn first to the editorials, which show what men are thinking, but to the classifieds, which show what men are doing.
The time will come when the harshness of language will not express well the delicacy of the spirit.
Language is to thought what the brow is to health.
To do for others is the best way to speak to them.
War should never be craved for because of its horror and desolation. But the attentive observer cannot deny that war foments rather than preempts charity and justice among men, who, in the daily and sublime tasks of combat, acquire a knowledge of Nature and of how they may best be served by her, and are taught the practice of unity and the power of improvisation.
To win for the cause a single soul even in the shadows — a soul that cleanses and conquers itself, which has sinned and is determined not to sin again — is more pleasing and valuable to our country than practicing the goosestep or wasting powder in mock simulations of war.
If to have social equality it were necessary to consent, under a democratic system of laws, to the separation, unjust by any measure, of one race from another, and to renounce the beneficial usages of sympathy and convenience, then social justice would be unjust to those who endure it and shameful for those who impose it.
As a good horseman would never let go of his reins, so a freeman should never disdain his vote. For though it is true that it's easier to be guided than to guide, it is also more dangerous.
We live in a world where every man has to be his own father, where there are no certain inheritances, no houses built to last for centuries, and no means of being safe from social upheavals and financial catastrophes.
Since the world is not a university but a place full of hatreds and trials, should not a university teach men how to survive in the world rather than how to succeed at university?
In Latin America, some pursue as a science, and as the principal science even, the minute study of peoples with whom we differ in origins and customs, while remaining in blameworthy and systematic ignorance of the peculiar elements of their own country.
Tyrannies have purged republics of their ignorance of the true elements of their country.
Erudition, when it exceeds talent, diminishes rather than exalts.
Nations are not made with men who are what they ought to be, but with men such as they are.
No revolution would succeed or the lot of any people improve if men waited for human nature to change. We must work in concert with human nature but fight alongside or against men such as we find them.
The tree that grows the best fruit is that which grows on holy ground.
The longest years are those spent far from one's native land.
I have been an exile in my own country and found a country in my exile.
By removing all landmarks, exile affords the expatriate with an opportunity to test his own mettle. In exile men lose their moorings and find their bearings.
There is poetry forged in the mind that when flung at the soul wounds but does not penetrate it. The other kind is made in the heart. It goes from it and returns to it.
One season of piety often suffices to excuse an epoch of crime.
To suffer is more than to savor life: it is truly to live.
The brotherhood of the misfortunate binds men quickly.
Despots are not aware that the people, the long-suffering people, are the true leaders of their revolutions.
It is the demagogue's business to accuse and the patriot's to forewarn.
Liberty is very dear, and we must decide whether we are to live without her in resignation or resign everything in order to have her.
A revolution is just another means of evolution, indispensable in the hour of necessary hostility, for the purification and accommodation of the opposing elements that must coalesce into definitive conditions of life.
Repentance is the back door of virtue.
In the practical world of ideas, authority signifies simply a respect for all manifestations of justice, and a firm resolve against all counsels of cruelty or pride.
If the license of tyranny is monstrous, the tyranny of license is more frightening and disgusting.
He is a coward whom fear would deter from satisfying the cravings of his conscience.
He need have no fear of rulers who teaches them to rule well.
The spectacle of wealth is a stimulus to human effort.
Whenever a profound thought takes root in man, a firm initiative or a noble and legitimate aspiration, even the contours of his body are lost in the vast confines of the idea.
Rights are to be wrested, not requested; seized, not beseeched.
Christianity is beautiful because it allowed man to define in human terms the ideal of god, and for creating, from perhaps the least imposing of deities, the greatest of men.
What is the arrogant man but a herald of the unknown, an echo of the supernatural, a mirror of the eternal, and a copy more or less complete of the world he inhabits?
The first work of man is to reconquer himself.
The inability of human language to express adequately the opinions, affections and designs of man is perfect and absolute proof of the necessity of an afterlife.
The grave is a way and not an end.
Human existence would be a repugnant and barbarous invention were it limited to life on earth.
The mind would not conceive of something it was unable to create.
He that would triumph on earth should not live too close to the stars.
No one ultimately triumphs by inspiring fear because nothing can prevail against the instinct of self-preservation.
To view a crime calmly is to commit it.
Everything that can be said has already been said, but things always sound new when sincerely expressed.
The history of a people is not to be found in eons of barren submission, but in its hour of rebellion.
A despot will yield to anyone who faces him down, and in the only way he knows how to — by disappearing. But to those on bended knee, never.
Tell the truth that you feel with as much art as you can.
The very selfishness that exalts a people brings it down.
Let him first mould men who would a nation make.
When one hasn't a country, money in the end becomes one's country.
To know a people you must study both its apostles and its bandits.
All religions were born of the same roots, have adored the same idols, prospered by the same virtues and succumbed to the same vices.
Religion, which by the light of reason is always false as dogma, is eternally true as poetry.
Men are the pencils God writes with.
Those who don't believe in immortality believe in history.
The people, quick to anger, undiscerning in their appetites and credulous in their moments of want, are infallible in the long run.
Men do not make nations, but nations, in their hour of genesis, may place themselves, vibrant and triumphant, in one man. Sometimes the man is ready but not the nation. Sometimes the nation is ready but the man does not appear.
We should only point out those defects that can be corrected.
Men never forgive those who are recognizably their betters.
Institutions are the bylaws of Nature.
When all noble qualities are obscured in man, he still remains capable of loyalty to a friend. As if to prove that he is not entirely vile his humanity becomes incarnate in this particular virtue.
Fear of a future reckoning will never prevent men from yielding to a current appetite.
Every man is born a king; the problem lies in finding within himself the implements with which a throne is made.
For a man to be preoccupied constantly with himself, even in his greatest acts of daring and self-denial, for him to think of reconciling his personal interests with the public good, serving the former in a way that will favor the latter or not damage it too excessively, is both natural and human.
Once they've begun to decay, social bodies rarely heal completely.
Evil can triumph only when good men are indifferent. [There is no proof that Burke ever said this; but it is documented that Martí did].
Justice first and art later. He is not a man who in these indecorous times entertains himself with the fineries of the imagination and the luxuries of the mind. When one does not enjoy the exercise of liberty, the only case for art, its only reason for being, is at the service of liberty. Everything into the fire, even art, to feed the blaze!
Liberty must be a constant practice or else it will degenerate into a banal formula.
Every man has a little of the lion in him and wants for himself the lion's share in life.
At certain times and among certain people there is nothing like being minor to be considered great.
A nation that is not careful to ennoble its masses is reared for the jackals.
No one is more repulsive than the rich man who becomes obsessed with his wealth. He is undoubtedly a criminal: a criminal by omission. There is only one being as repulsive: the systematic denouncer of all who possess wealth.
Even when they deserve our unrestrained commendation, the powerful should be praised with great discretion, lest simple justice seem solicitation.
Even when the bones of a nation's dead lie exposed on the ground, and its bronze and marble monuments are sheathed in earthen mantles, a nation may yet be saved from obscurity by its arts and sciences.
Isn't it a pity that a newspaper's quest for news often frustrates a government's quest for peace?
National holidays should not go unobserved, for they contain the spirit of a nation, forebode its victories, and are occasions to display its arts and sciences.
All free countries share a common destiny.
Genius is simply anticipation: the ability to see clearly in outline what others do not perceive even in full lineaments.
Kings bestow titles, but when it comes to ennobling the soul, there is no peerage like that conferred on us by books.
To read one good magazine is like reading dozens of good books.
Poetry can be improvised but not prose; it must come with age.
The bold forget. But those who were least heroic in war, or fought without justice and in fear of victory, never forget.
There is nothing in a nation more real than its government.
A nation may be accounted rich which has many small property owners.
To know how to read is to know your way. To know how to write is to know how to ascend.
Philantrophy is a narcotic, not an effective medicine. It dries the tears on the countenance but does not cure the source of pain.
A man without a country is as a tree in the sea.
There is something of a boat in every exile's house.
The greater the agony in a foreign land, the more we will work to re-claim, quickly, our own.
Fame is a useful myth.
He who suffers has the greatest right to silence.
The state should not propagate the Catholic religion in public schools, nor anti-Catholic religion.
Humanity cannot redeem itself except by a predetermined quantity of suffering, and since some men evade their share, it is necessary that others should accumulate more than their due that we may all be saved.
Only soldiers commit crimes without the loss of honor.
A man capable of doing something worthwhile who dies before his hour, may died contentedly, because in some other place his hour will come. And even if it does not, it is just as well: he is sufficiently great who has the potential to be so.
Unless one is an aristocrat of the intellect, it is impossible to be a perfect democrat.
If the future of nations is to depend on the education of men, then the education of women will guarantee and announce the kind of man we can expect.
When a people divide in two, they die as one.
The archeologist who unearths a lost city is worthier of praise than he who buried it.
There is in sin a certain spirit of independence which makes it ingratiating when not excessive.
One almost always has to crawl one's way to power. But those who get there on their feet — not on their kneees — have the best claim to it.
Books should always be read with pen in hand.
An honest man can render an account of his acts at any moment and should always be ready to do so.
When one writes with the point of a sword on history's page, there is no time or desire to write with pen on paper.
Every generation creates a national holiday that represents and reflects its ideas.
In tyranny men learn the worth of liberty from the want of it.
Men love dangerous truths in secret. Their reluctance to champion these truths before they have been accepted is equalled only by the tenacity and verve with which they will support them when there is no risk involved in their defense.
To waste one's time in barren pursuits when one might do something useful, to opt for the easy task when one has the spirit to attempt the difficult, is to rob talent of its dignity.
The surest way to win the love of your troops is not to risk their lives unnecessarily and always to fight at their head.
He is a coward who fears to satisfy the cravings of his own conscience.
Property should be tended at its roots, which is the security and prestige of the nation where it is found.
Apostles of new ideas in time become slaves to them.
What honor is there in reviling as criminals those we would have acclaimed as heroes but for their defeat?
I am not sufficiently versed in all the world's religions to be able to say that I belong to any of them.
Americans place utility before sentiment. Latins sentiment before utility.
There are many things that one could do in this life! But we have a stomach and that other stomach that hangs, which is wont to have terrible appetites.
Like benevolent angels, sorrows lift the veils of life.
Love has not, to my recollection, given me any supreme moment. Friendship has.
The noise of my words awakens my thoughts.
There is no dessert richer than a slice of bread made with good flour and toasted just right.
We live in feudal times, when a bandit in rebellion against an unjust and odious ruler, can be hailed by a stupid people as a champion of liberty.
There is no such thing as providence. Providence is no more than the logical and precise result of our actions, helped or hindered by the actions of others.
If our tormented homeland could see the care with which her absent children make ready to serve her, if she could see the work which they are doing to redeem her, if she could see the tenderness with which she is loved by them, or could know of their joyous faith in her, she would draw from pride the strength to break once and for all her chains.
Publish, publish. Thread the theme of Cuba through each and every needle. Wars proceed over roads of paper.
Saturday, July 07, 2007
ஹொசே மார்த்தியின் எளிய கவிதைகள் - முன்னுரை
Great was my surprise and delight last year when I discovered that an Indian newspaper [Thinnai] had translated into Hindi and published the biographical sketch of José Martí which I wrote as the "Introduction" to my translation of his Versos sencillos/Simple Verses. India had issued a postage stamp in 2003 to honor the 150th anniversary of Martí's birth, which awakened interest in him there. Although I do not ordinarily approve of having my writings pirated, it seemed to me that such a development would have pleased Martí greatly and so it also pleased me. It became a habit with me to leave a link to this article on the blogs where I commented, usually with the label: "The Wisdom of Manuel A. Tellechea distilled to its purest essence." Sometimes I would add "in the ancient Aryan language." My little joke amused and annoyed about equals numbers. Some actually asked for a translation of my wisdom in a "modern language." I became inspired to reproduce it here in toto when I read an announcement that it was now possible to use Hindi on Blogger. And so it is. If you click on the blue Hindi link at the bottom of this post you will be transported to the original article.
எனது பதின் மூன்றாவது வயதில் மார்த்தியை மொழி பெயர்ப்பதில் ஈடுபட்டேன். தொடர்ந்து கிட்டத்தட்ட இருபது ஆண்டுகள் இந்த முயற்சியில் உழைத்தேன். இறுதியாக நான் மொழி பெயர்ப்பினை முடித்த போது சற்றேறக்குறைய அவர் இந்தக் கவிதைகளை இயற்றிய வயதினை எட்டிவிட்டேன். ஆனால், நான் அது வரை இருந்ததை விட அவரை விட்டு மேலும் விலகியிருந்தேன். ஏனெனில் எந்த ஒரு ஏணியும் அவரை எட்டும் அளவுக்கு உயரம் வாய்ந்ததாக இல்லை-- அவரது எல்லையற்ற புகழை எட்டும் அளவு இல்லை.இருந்த போதிலும் இந்த மொழி பெயர்ப்பு உலகின் முக்கியமானவர்களில் ஒருவராய் விளங்கும் ஹொசே மார்த்தியிடம், பலரை நெருக்கமாகக் கொண்டு செல்லும் ஏணியின் முதற்படியாக இருக்கும் என நம்புகிறேன்.
ஹொசே ஜுலியன் மார்த்தி பெரஸ் ( JOSE JULIAN MARTI PEREZ ) கியூபாவின் ஹவானா நகரில் ஜனவரி, 28, 1853ல் பிறந்தார். பின் ஒரு காலத்தில் கியூப தேசிய இனத்தின் வரலாற்று நாயகனாகவும், கலாச்சாரச் சின்னமாகவும் வரப்போகின்ற அவர் MARIANA MARTI NAVARO என்னும் இஸ்பானிய சிப்பாய்க்கு மகனாகப் பிறந்தார். ( எளிய கவிதைகள் : XLI ). கேனாரி தீவினைச் சேர்ந்த Leonar Perez Cabra ( கவிதை XXVII ) அத்தீவின் குடியேற்ற அலையின் கடைசித் தருணத்தில் அங்கு வந்தடைந்தார். எந்தவொரு மனிதரும் தனது சொந்த நாட்டோடு, பிறந்ததிலிருந்தே இந்த அளவு பிடிப்போடு இருந்ததில்லை ; அல்லது, தன்களது இலட்சியம் விடுவித்துக்கொள்ள இயலாத படிக்கு அந்நாட்டுடன் பிணைக்கப் பட்டிருக்கிறது என்பது பற்றி உறுதியாக இருந்ததில்லை. தனக்கென கியூப வேர்கள் இல்லாத போதிலும், இன ரீதியாகவும் கலாச்சார ரீதியாகவும்தனது நாட்டவர்களிடையே துலாம்பரமாகத் தெரிந்த மார்த்தி, கியூபர்களுக்கென பொது அடையாளம் ஒன்றினை வடித்து உருவாக்கினார். இரட்டிப்பு அடிமைத் தளை பூண்டிருந்த இனத்தின் முன்னணி வீரரானார். ( கவிதை (XXX) .
.
கியூபாவில் இஸ்பானிய ஆட்சியை முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதற்கு உறுதியான போராட்டங்களை நடத்தி வந்த் முற்றிலும் வேறுபட்ட போராட்டங்களை ஒரணியில் திரட்டும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டார். கியூபா சுதந்திரம் பெறுவதற்கான அடித்தளத்தை அமைத்ததன் மூலம், கொலம்பசால் தொடங்கி வைக்கப்பட்ட காலனியாதிக்கத்தையும் - அதற்கு எதிராக பொலிவரால் தொடங்கி வைக்கப்பட்ட அரைக்கண்ட விடுதலைக்கான போராட்டத்தையும் முடிவுக்குக் கொண்டு வந்தார். 19, மே,1895 அன்று தனது 42 ஆவது வயதில் விடுதலைப் போரில் அவருக்கு ஏற்பட்ட வீர மரணமானது இலத்தீன் அமெரிக்கவின் புதுயுகத் தொடக்கம் என மதிக்கப்படுகிறது. மிகவும் மதிக்கப்பட்ட அரசியல் சிந்தனையாளரும், இலத்தீன் அமெரிக்க வரலாற்றில் ஜனநாயகத்தை எட்த்தியம்பினவருமான மார்த்தி உண்மையில் அந்நாட்டின் மகத்தான கவிஞரும் எழுத்தாளரும் ஆவார்.
மார்த்தியின் நாட்டுப்பற்றும் இலக்கியப்பணியும் இரட்டைப் பிறவிகள். தனது பதினைந்தாவது வயதில், 1868 இல் கியூப சுதந்திரத்துக்கான பத்தாண்டுப்போருக்கு சற்று பின்னர், இஸ்பானிய கொடுங்கோன்மையினை முதன் முதலில் எதிர் கொண்டார்.
Volunteer என அழைக்கப்பட்ட உள்ளூர்க் காவலர்கள், Villanuea Theatre இல் சுதந்திர கோஷங்களுக்கு எதிராக, நிராயுதபானியான பொதுமக்கள் மீது துப்பாக்கி சூடு நடத்தி பதிலடி கொடுத்தார்கள் ( கவிதை XXXVII ) இந்த நிகழ்ச்சியின் பின் விளைவாக மார்த்தியின் ஆசிரியரும் வழிகாட்டியுமான கவிஞர் Rafael Maria de mendive புரட்சிகர லட்சியங்களுக்கு ஆதரவாளர் என அறியப்பட்ட இவர் கைது செய்யப்பட்டு இஸ்பெயினுக்கு நாடு கடத்தப் பட்டார். அந்தப் படுகொலைக்கு அடுத்த நாள் La patria libre என்ற தலைமறைவு ரகசியப் பத்திரிக்கையில், ஒரு விடலைக் கதாநாயகன் அந்நியப் படையெடுப்பை எதிர்த்து உயிர் துறப்பதான தனது Abdala
என்ற நாடகத்தைப் பதிப்பித்தார். பின்னர் ஒரு மாதத்திற்குள்ளேயே“10 de octubre!” அவரது பாடல் El Siboney என்ற மாணவர் பத்திரிக்கையில் வெளியாகியது. கியூப சுதந்திரத்துக்கு போராடியதாலும், தனது பள்ளியில் படித்த சக மாணவர் ஒருவர் கொலைகாரப் படையில் தொண்டராகச் சேர்ந்ததைக் கண்டித்து கடிதம் எழுதியதாலும் , தேசத்துரோகக் குற்றம் சாட்டப்பட்டு San Lazaro Quarry யில் கடும் உழைப்பில் ஈடுபட வேண்டும் என இராணுவ நீதி மன்றம் அவருக்குத் தண்டணை வழங்கியது. இடுப்பிலும், கால்களிலும் பூட்டப்பட்ட இரும்புச்சங்கிலித் தளையானது அவரது சிறைக்காலம் முழுமைக்கும் அகற்றப்படவில்லை. அந்த இரும்புத்தளை சதையில் பதிந்த இரத்தக் காயத்தினை அவர் வாழ்நாள் முழுவதும் சகித்துக்கொள்ள நேரிட்டது.
செல்வாக்குள்ள ஒரு நண்பர் மூலமாக மார்த்தியின் பெற்றோர்கள் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்த தங்களது மகனை பைன்ஸ் தீவுக்கு இடமாற்றம் செய்வித்து இறுதியாக 1871 _ ல் அவரது தண்டனையை ஸ்பெயின் நாட்டுக்கு நாடு கடத்துவதாகக் குறைத்து விட்டனர். அங்கு மார்த்தி சரகோசா மற்றும் மாட் ரிட் பல்கலைக் கழகங்களில் படித்துக்கொண்டே El precidio politico en Cuba (1871) என்ற ,கியூபச் சிறைகளில் அரசியல் கைதிகளுக்கு இழைக்கப் படும் கொடுமைகளைக் கண்டித்து எழுதப்பட்ட நூலினையும், La Republica espanala ante la revolucion cubana (1873) என்ற, இஸ்பானியர்கள் புதிதாக உருவாக்கிய குடியரசில் உள்ளது போன்ற அதே சுய நிர்ணய உரிமை கியூபர்களுக்கும் வழங்கப்பட வேண்டும் என வீணே வற்புறுத்திய நூலையும் பதிப்பித்தார். இஸ்பானிய காலனிய ஆதிக்கத்தின் எடுபிடிகளால் அவருக்கு இழைக்கப்பட்ட கொடுமைகளையும் மீறி, இச்பெயினில் தான் கழித்த காலத்தை தன்னை உருவாக்கிய காலம் அது என அன்புடன் நினைவு கூர்ந்தார். அத்தோடு மட்டுமின்றி இஸ்பானியர்களின் பாரம்பரியக் கொள்கையான மூடநம்பிக்கை மற்றும் சகிப்பின்மையை முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதற்காக போராடி உயிர் துறந்த தியாகிகளின் நினைவையும் போற்றினார்.
சட்டம், தத்துவம், மற்றும் இலக்கியத்துறையில் பட்டம் பெறுவதற்காக பரீட்சிக்கப்பட்டு தேர்ச்சி பெற்ற பின்னரும், இன்னமும் நாடு கடத்தல் தண்டணைக் காலத்தில் இருந்த மார்த்தி இஸ்பானியக் கண்காணிப்பை மீறி ஏமாற்றி சிறிது காலம் பாரீசில் இருந்தார். அங்கு விக்டர் ஹ்யூகோவைச் சந்தித்ததுடன் அவரது Mes fils என்ற நூலினை மொழி பெயர்த்தார். பாரீசிலிருந்து சவுத் ஆம்ப்டன் மற்றும் நியூயார்க் வழியாக மெக்சிகோவுக்கு கடற்பயணம் மேற்கொண்ட அவர், இறுதியாக, 1875 இல் அதறவற்ற தனது குடும்பத்தினருடன் இணைந்தார். Revisita universal பணியாளராக சேர்ந்தார். அவரது Amor con amor se paga (1875) என்ற நாடகம் Teottro principal என்ற அரங்கில் நடத்தப் பட்டது. மெகிகோவில் தனது ஏழு சகோதரிகளில் மிகவும் பிரியமான Mariana Matilde வைப் பறிகொடுத்தார். (கவிதை VI) தனக்கு எதிர் காலத்தில் மனைவியாய் அமைந்த ஒரு பணக்காரக் குடியேற்றக்காரரின் மகளான Carmen zayar Bazan உடன் அவருக்கு நிச்சயதார்த்தம் நடந்தது. (கவிதை XVIII, XX, XXXV, மற்றும் XXXVII). அங்கு அவர் வழக்கறிஞரான Manuel Mercado வைச் சந்தித்தார். அவரது நெருங்கிய நண்பராகவும் வாழ்நாள் முழுவதும் நம்பிக்கைக்குரியவராகவும் இருந்த அவருக்கும் சேர்த்து 'எளிய கவிதைகள்' சமர்ப்பனம் செய்யப்பட்டது.
“ எனது தாய் நாட்டுக்கு அடுத்த படியாக நான் மிகவும் நேசித்தது இந்த நாடுதான்” என்று மெக்சிகோ பற்றிப் பேசுகையில் மார்த்தி குறிப்பிட்டார். அங்கும் கூட தொடர்ந்து வசிக்க அவர் அனுமதிக்கப்படவில்லை. Porfrio Diaz இன் திடீர் எழுச்சி அவரது வெளியேற்றத்தைக் கட்டாயமாக்கியது. கண்டு பிடிக்கப்பட்டால் நிச்சயம் சிறைவாசம் தான் என்ற ஆபத்து இருந்த போதிலும் கூட, 1877 இல் திருட்டுத்தனமாகவும் திடீரெனவும் Julian Prez என்ற பொய்ப் பெயரில் அவர் ஹவானா வந்து சேர்ந்தார். வந்த இரண்டு மாதத்துக்குள்ளேயே அவர் கவுதமாலா சென்று Jose Maria Izaguirre என்ற கியூபர் நடத்திய பொதுப்பள்ளியில் ஆசிரியரானார். பின்னர் பல்கலைக்கழக ஆசிரியர் குழுவில் இடம் பெற்றார். கவுதமாலாவில் அவர் இருந்த அந்த ஆண்டில் அரசின் வேண்டுகோளினை ஏற்று கவுதமாலாவின் பண்டைய வரலாற்றை எழுதிப் பதிப்பித்தார். ஆனால் அது பயனற்றதாக ஆகிவிட்டது. ஏனெனில் அவரது நண்பர் Iza Guirre பதவியிலிருந்து நீக்கப்பட்ட போது தானும் தனது பதவியை விட்டு தன்னிச்சையாக விலகி அந்த நாட்டை விட்டு வெளியேறினார்.
தான் கவுதமாலாவில் தங்கியிருந்தபோது Maria Garcia Granodos உடைய வெகுளித்தனமான காதலை உதறித் தள்ளியது பற்றி எப்போதுமே நினைந்து நினைந்து வாடினார். அவளது இறப்பிற்குப் பின்னர்தான் அவளும் தன்னை உண்மையாக நேசித்தது அவருக்குப் புரிய வந்தது. (கவிதை IX)
இஸ்பெயின் நாட்டில் 1878 இல் பத்தாண்டுப் போரின் முடிவில் வழங்கப்பட்ட பொது மன்னிப்பைப் பயன் படுத்திக்கொண்டு மார்த்தி ஹவானாவுக்குத் திரும்பினார். அவரது மனைவி கார்மெனும் உடன் வந்து நவம்பர், 22 அன்று அவரது ஒரே மகனான Jose Francisco Marti Zyaz Bazan ஐ ஈன்றெடுத்தார். (கவிதை 1:10 மற்றும்XXI )
வழக்கறிஞராகப் பணியாற்றுவதற்கான உரிமம் மறுக்கப்பட்ட நிலையில் நியூயார்க்கினைத் தளமாகன் கொண்டு செயல்பட்ட Comitee Revolucionario cuba என்ற அமைப்பின் வழிகாட்டுதலுக்கேற்ப ஒரு புதிய கிளர்ச்சியை உருவாக்குவதில் உதவிக்கொண்டே ஒரு வக்கீல் குமாஸ்தாவாகப் பணியாற்றினார். அந்தத் தீவில் மீண்டும் பகைமைகள் உருவானபோது தனக்கு எதிராக எந்த ஒரு குற்றமும் சாட்டப் படாத நிலையிலேயே மீண்டும் ஒரு முறை இஸ்பெயினுக்கு நாடு கடத்தப் பட்டார். ஆனால் அவர் மீண்டும் தப்பித்து Pyreness ஐக் கடந்து, தான் மிகவும் நேசித்த மகனையும் ,குடும்பத்துக்கும் அப்பால் வியாபித்திதிருந்ததும் ஆனால் குடும்பத்தை விலக்காததுமான அவரது பரிவுணர்வை, சில சமயங்களில் குடும்பத்தைத் தாண்டியது மட்டுமல்ல அதனை விலக்குவது எனத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டு வீணே பிணங்கிய மனவியையும் பிரிந்து ஜனவரி 1880 இல் நியூயார்க் வந்தடைந்தார்.
நிச்சயமான வாழ்வாதாரம் ஏதுமில்லாத அன்னிய பூமியில் Manuel Mantilla, Carmen என்கிற கியூபாவிலிருந்து புலம் பெயர்ந்த தம்பதிகள் நடத்திய உணவு விடுதியில் தங்கினார். முதலில் போதுமான வேலை கிடைக்காததாலும், இஸ்பானிய தூதரகத்தால் கூலிக்கு அமர்த்தப்பட்ட Pinkerton Agents நாள் முழுவதும் பின் தொடரப்பட்ட போதிலும்; உடனடியாகத் தனது புரட்சிகரப் பணிகளைத் தொடங்கி Comite Revolucionario cubana வின் இடைக்காலத் தலைவராகவும் ,செய்தித் தொடர்பாளராகவும் பொறுப்பேற்றுக் கொண்டார். மார்த்தி, தான் “மனிதர் குல மாணிக்கம்” என மதித்த புகழ் மிகு பத்திரிக்கை ஆசிரியரான Charles A.Dana நடத்தி வந்த THE HOUR AND THE SUN பத்திரிக்கையில் கலை விமர்சகராக வேலையேற்று இறுதியாக கியூபாவிலிருந்த தனது குடும்பத்தை வரவழைத்தார். இருந்த போதிலும் புதிய குடியேற்றக்காரர்களுக்கு விதிக்கப்பட்ட கடுமையான நிபந்தனைகளை அவரது மனைவியால் தாங்க முடியவில்லை. தீவில் எழுச்சி ஏற்பட்ட ஒரு வாரத்துக்குள்ளேயே மார்த்தியை தன்னுடன் கியூபாவுக்கு திரும்ப ஒப்புக்கொள்ளவைக்க இயலும் என்ற நம்பிக்கை இல்லாமல், அப்படி அவர் ஒப்புக்கொண்டிருந்தாலும் நிச்சயமான எதிகாலம் இல்லாத நிலையில் நவம்பர்,1880 இல் தங்களது மகனுடன் புறப்பட்டு விட்டார் . பின்னர் கணவருடன் ஒன்று சேரச் சம்மதித்தார். எனினும், நியூயார்க்கிலிருந்த இஸ்பானிய தூதரகத்தின் சதியால் மீண்டும் குடும்பத்தை விட்டு வெளியேறினார்.
ஜனவரி 1881 இல் இன்னமும் நியூயார்க்கில் அவரை ஈர்த்துவைக்க ஏதுமில்லாத நிலையில் அவர் வெனிசுவேலாவுக்குப் பயணமானார்.அங்கு ஆறு மாதம் தங்கி இருந்தார்.Revisita Venezolana என்ற நவீனமானதொரு கலை மற்றும் இலத்தீன் Ismaelillo அமெரிக்கக் கருத்துக்களைத் தாங்கி வரும் பத்திரிக்கையைத் தொடங்குமளவும் Ismaelillo Ismaelillo என்ற, ஒரு தந்தை மகனுக்கென சர்ப்பிக்கப் பட்டவற்றுள் எல்லாம் மிக அழகிய கவிதை நூலினை எழுதவும் அவகாசம் இருந்தது.
வெனிசுவேலாவில் இருந்தபோது, Cecilio Acousta அவர்களைச் சந்தித்து அவர் காலமாகு முன்னரே நண்பராக்கிக் கொண்டார். “பெரும் புகழ் வாய்ந்த புத்துணர்வாளர்” என அறியப்பட்ட GENERAL BLANCO வினால் அந்த நண்பர் வீட்டுக்காவல் கைதியாக வைக்கப்பட்டிருந்தார். Acosta வுக்கு மார்த்தி எழுதிய அஞ்சலியில் அன்னாரது வாழ்வினைப் போற்றியும், அவர் எந்த ஜனநாயக மதிப்பீடுகளுக்காக வாழ்ந்தாரோ அவற்றை நியாயப்படுத்தியும் எழுதியிருந்தார். அத்தகையதொரு புகழாரத்தை Gusman Blanco வுக்கு சூட்ட மறுத்ததால் மார்த்திக்கு எதிராக நாடு கடத்தல் உத்தரவு பிறப்பிக்கப்பட்டது.
வெனிசுவேலாவில் நிரந்தரமாகத் தங்குவதற்கு, தான் ஏற்கனவே மெக்சிகோவிலும் கவுதமாலாவிலு முயற்சித்ததைப் போன்று முயற்சித்தார். ஆனால் எதேச்சாதிகாரத்துக்கு எதிராக ஆட்சியின் அக்கிரமங்களை எதிர்த அவரது சமரசமற்ற போக்கு ,அவரது பாராட்டினை விலைக்கு வாங்கவோ , அவரது வாயை அடைக்கவோ முடியாத அந்த நாட்டுத் தலைவர்களுடன் மோதலை ஏற்படுத்தியது. இருந்த போதிலும் அநீதிக்குத் தலை வணங்காத அவரது வெளிப்படையான பேச்சு , எந்தெந்த நாடுகளில் அவர் வசித்தாலும் அந்நாடுகளின் மிகவும் முன் மாதிரியானவர்களின் பாராட்டினை அவருக்குப் பெற்றுத் தந்தது.
ஆகஸ்ட் 1881 இல் மார்த்தி நியூயார்க்குக்குத் திரும்பி வந்தார். அவர் வாழ்வில் எஞ்சியிருந்த பதிநான்கு ஆண்டுகளை அவர் அங்கே கழிக்க நேர்ந்தது. இங்குதான், தன்னை விட்டு விலகி விலகிச் சென்றதும், தான் மிகவும் ஆவலோடு நேசித்ததுமான சுதந்திரத்தையும் குடும்ப வாழ்வினையும் அவரால் அடைய முடிந்தது. மார்ட்டில்லாவின் இறப்பிற்குப் பிறகு Carman Miyares அவர்களின் நான்கு குழந்தைகளுக்கு மாற்றுத்தந்தை ஆனார். Carman Miyares இடம் தான் கியூபா மீது மார்த்தி கொண்டிருந்த நேசத்தை மறுதலிக்காத நிலைத்த துணையைக் காண முடிந்தது. (கவிதை IV ).
அமெரிக்காவில் மார்த்தி இரு புரட்சிகளைத் தொடங்க வேண்டி இருந்தது.ஒன்று எழுத்துலம் சார்ந்தது, மற்றது மானுட விவகாரங்கள் பற்றியது. எழுத்துலகப் புரட்சி 1882 இல் Isamallillo வைப் பதிப்பித்ததில் தொடங்கியது. பெரும்பாலான விமர்சகர்கள் அதனை இஸ்பானிய கவிதைத் தளத்தில் நவீனத்துவம் உதயமாகக் காரணமாக இருந்தது என மதித்தனர். 1885 இல் தொடராக வந்த அவரது புதினமான AMISTAD FUNESTA தான் முதன் முதலாக நற்பண்புகள் (Manners) பற்றிய கருத்துகளை அறிமுகப் படுத்தியதாகும். La Edad de Oro (1889) நூல் தான் குழந்தை இலக்கிய மரபினை முன்னெடுத்துச் சென்றது என்பதுடன் இன்றும் அவ்வகையில் சிறந்த எடுத்துக் காட்டாகத் திகழ்கிறது. இருந்த போதிலும் மார்த்தியின் அதிக பட்ச செல்வாக்கு இதழியல் துறையில்தான் செலுத்தப்பட்டது என்பதோடு, அவர் இதழியலை இலக்கியத்தரத்துக்கு உயர்த்தி மானுடச் சேவையில் அதனை ஈடுபடுத்தினார்.
வேறு எந்த ஒரு மனிதரையும் விட மேலை அரைக்கோளத்தின் மூன்றில் இரண்டு பதியை மீதியிருந்த ஒரு பகதிக்கு அறிமுகப்படுத்தியதில் மார்த்திக்குப் பெரும் பங்கு உண்டு. இதனை அவர் மெக்சிகோவின் El Patrido Liberal மற்றும் Buenos Aires இல் இருந்து வெளிவந்த La Nacion இதழ்களில் இருவாரங்களுக்கு ஒரு முறையாக தொடர்ந்து பத்தாண்டுகளுக்கு, தான் எழுதியவற்றின் மூலம் சாதித்தார்.அவை இலத்தீன் அமெரிக்காவின் எல்லா நாளிதழ்களிலும் மறுபதிப்பு செய்யப்பட்டன என்பதோடு முதன் முதலாக சர்வதேச அளவில் மார்த்தியை அரசியல் விமரிசகர் என ஏற்றுக் கொள்ள வைத்தன. மார்த்திக்கு மச்ற்றொரு பிரதான எழுது பொருளும் இருந்தது. அது அமெரிக்க ஐக்கிய குடிஅரசுகள் பற்றியதாகும்.Obras Completas என்ற தனது 28 தொகுதிகள் கொண்ட தொகுப்பில் 5 தொகுதிகள் இதற்கெனவே கவனம் செலுத்தின. எமர்சனையும் விட்மனையும் மார்த்தி இஸ்பானிய உலகுக்கு அறிமுகப்படுத்துனார் என்பதோடு, அரைக்கோள கலாச்சாரப் பரவலில் மிகவும் செல்வாக்கு வாய்ந்த விளக்க உரையாளராகவும் இருந்தார். உண்மையில், De Tocquille ஐரோப்பாவுக்கு செய்ததைப் போலவே,இலத்தீன் அமெரிக்காவுக்கு அமெரிக்க ஐக்கிய குடியரசுகள் பற்றிய கருத்து உருவாகக் காரணமாக இருந்தார்.ஜிங்கோயிசத்தின் வெறித்தனமான உச்சகட்ட நாட்களில் அமெரிக்காவின் அரசியலை அக்கு வேறு ஆணி வேறாக அலசிப் பகுத்தாய்ந்து, இலத்தீன் அமெரிக்காவுக்கு அதனால் நேர இருக்கும் ஆபத்துகள்/ நாசம் பற்றி எச்சரித்தார். அமெரிக்க அரசாட்சி முறையில் பொதிந்திருந்த தவறுகளை அவர் மூடி மறைக்கவில்லை. ஒரு அனுதாபியுடைய முழு சக்தியடனும் அதனை எதிர்த்துச் சாடினார். ஆனால் குற்றங்குறைகளைக் கண்டித்தாரேயழிய அமைப்பை குறை கூறவில்லை.அந்த அமைப்பு 'சமூக மிருகம்' என்ற அளவில் மனிதன் சாதித்ததில் உச்சகட்டமானது என மதித்தார்.
இலத்தீன் அமெரிக்காவில் அவரது புகழும் செல்வாக்கும் பரவிய போது மார்த்தி அர்ஜெந்தினா மற்றும் பராகுவே நாடுகளால் அமெரிக்காவில் இருந்த தங்கள் தூதரகத்துக்கு தலைமை தாங்க நியமிக்கப் பட்டார்.அதே ஆண்டில் உருகுவே நாட்டால் வாஷிங்டனில்செயல் பட்ட International American Monetary conference என்ற அமைப்பின் பிரதிநிதியாக நியமிக்கப்பட்டார். அங்கு அவர் இலத்தீன் அமெரிக்கப் பொருளாதாரத்தை தங்களது கட்டுப்பாட்டிற்குள் கொண்டு வரும் நோக்கில் பிராந்திய செலாவணி உடகமாக தங்கத்துக்குப் பதில் வெள்ளியைப் புகுத்த முயன்ற அமெரிக்க சதியை முறியடிக்கக் காரணகர்த்தாவாக செயல் பட்டார். மேற்கே ஏராளமான வெள்ளிப் படிவங்கள் இருப்பது கண்டு பிடிக்கப் பட்டதால் இப்படி ஒரு திட்டத்தை அமெரிக்கா முன் மொழிந்தது.
'மோசமான பனிக்காலம்' என வர்ணிக்கப்பட்ட அந்தப் பருவத்தில் பணிச்சுமையால் சோர்ந்து போன - மார்பக நோயால் பாதிக்கப்பட்ட( - அது எலும்புருக்கி நோயாய் இருந்திருக்கலாம் - ) மார்த்தியை, நியூயார்க்கின் மேட்டுப் பகுதியில் இருந்த Catskill என்ற இடத்தில் காற்றாடத் தங்கி ஓய்வெடுக்குமாறு மருத்துவர் ஆலோசனை வழங்கினார்.
***
தன்னால் சோம்பி இருக்க முடியாது என்பதைக் கண்ட மார்த்தி , தனது நோயாறுதல் காலத்தில் Versos sensillos கவிதைத் தொகுதியின் பெரும்பகுதியை எழுதி முடித்தார். அது இஸ்பானிய- அமெரிக்கக் கலாச்சாரத்தின் ஒப்புயர்வற்ற சிகரமாக அமைந்தது அவரது மற்றெல்லாப் படைப்புகளும் மறைந்து போனாலும் கூட, அந்த ஒன்றே கூட இலக்கியப் படைப்புலகில், அவருக்கு இருக்கும் அதே உயர்ந்த இடத்தை நிச்சயம் பெற்றுத் தரும்.
Versos Sensillos (Simple verses - எளிய கவிதைகள் ) மார்த்தியின் ஆன்மாவை வெளிப்படுத்தும் சுயசரிதை ஆகும். ஒவ்வொரு கவிதையும் ஒரு உணர்வு நிலையை அல்லது; ஒரு கவிஞனையும் மனிதனையும் உருவாக்கிய கணத்தைப் படம் பிடித்துக் காட்டுகின்றன. நூறு ஆண்டுகளுக்கு மேலாக ஒரு தீவினுக்கும், ஒரு கண்டத்திற்கும் வாழ்வின் ஒரு பகுதியாக இருந்து வந்துள்ளன. மார்த்தி மறு வார்ப்பு செய்ததான Golden Rule “La rosa blanca” VERSE XXXIX என்ற கவிதைதான் இலத்தீன் அமெரிக்காவின் மிக உயர்ந்த கவிதை எனலாம். {மொழி பெயர்ப்பாளரின் குறிப்பு : “மற்றவர் உன்னை எப்படி நடத்த வேண்டும் என விரும்புகிறாயோ அவ்வாறே பிறரை நடத்துவாயாக!” “ Whatsoever ye would that men should do to you, do ye even so to them; for this is the law and the prophets” Matt.vii,12 } அவரது இந்தக் கவிதையைத்தான் பள்ளியில் குழந்தைகளுக்கு முதன் முதலாகக் கற்றுக் கொடுக்கிறார்கள். “La nina de Gautamala” கவிதை (IX) ,இஸ்பானிய இலக்கியத்திலேயே மிகவும் புகழ் வாய்ந்த காதல் கவிதை ஆகும். “La bailarina Espanola ( கவிதை X ) நடனத்தின் தாள லயமான அடவுகளை முதன் முதலில் மனதில் பதிய வைத்த இஸ்பானியக் கவிதை ஆகும். “Yo tengo un amigo muerto”(கவிதைVIII) அந்த மொழியில்முதல் முதலில் வெளியான உள்மன வெளிப்பாட்டியல் கவிதை ஆகும். தேச பக்த கவிதைகளான ( கவிதை எண் :XXIII, XXV, XLV )ஆகியவை , அவரது காலத்தில் தனது நாட்டின் மீதான நேசத்தை எந்தப் படாடோபமும் வெறியும் இல்லாமல் இயல்பாக வெளிப்பட்ட கவிதைகள் ஆகும்.ஆனால் எவ்வளவுதான் திகைக்க வைத்த போதிலும் ' எளிய கவிதைகள்' தனித்தனிக் கவிதைகள் என்பதற்கும் மேலானவை. அந்தக் கவிஞன், அந்தப் போராளி, அந்தப் பாடலாசிரியன், அந்தத் தத்துவ ஞானி, அந்த சட்ட மேதை, அந்த உண்மை தேடுபவன், உவகை ஊட்டவல்ல அதே சமயம் மதிமயக்கம் ஊட்டாத காதல் மன்னன், கவிதைக்காக களம் இறங்கியவன் ஆனால் கவிதையை மேம்படுத்தியவன். அறிஞன் ஆனாலும் பரிசுத்தமானவன். எளிய கவிதைகள், வாழ்க்கையில் பிரதிபலிக்கும் எதிரும் புதிருமான அனைத்தும் அடங்கிய - சிறந்த இசை மேதையால் வடிவமைக்கப்பட்ட கூட்டு இசையாகும் ( Sympony ). மார்த்தி உலக முழுமைக்குமான மனிதர்.அவரது தியாகம் புரிவதற்கான சாத்தியம் வரம்பற்றது. அவரது கொள்கைகள் அசைக்க முடியாதவை.
டிசம்பர் 13, 1890 - ல் 'எளிய கவிதைகள்' கையெழுத்துப் பிரதியிலிருந்து சில பகுதிகளை, 361 மேற்கு 58 ஆவது தெரு, நியூயார்க் என்ற முகவரியில், கார்மென் மியாரஸ் இல்லத்தில் Francisco chacon caldron அவர்களைக் கவுரவிக்கும் மாலை விருந்து ஒன்றில் வாசித்தார். 'எளிய கவிதைகள்' அக்டோபர்,1890-ல் LOUIS WEISS & CO of Newyork என்ற பதிப்பகத்தால் வெளியிடப்படவிருந்தது. அவரது வாழ்நாளிலேயே வெளியிடப்பட்ட கடைசி நூலாகும் அது. எளிய கவிதையின் முடிவுரையாக அவர் பேசிய “hirsute versos libres” அவரது மறைவுக்குப் பின் வெளியிடப்பட்டது. அவரது வாழ்வில் மிஞ்சி இருந்த ஒரெ செல்வமான எளிய கவிதைகளின் பிரதிகளை தான் சென்ற இடங்களுக்கெல்லாம் எடுத்துச் சென்று , பழைய புதிய நண்பர்களுக்கு வழங்கினார். தனது ஆன்மாவின் ஒரு பகுதியான அத்தொகுப்பை, தான் சந்தித்த ஒவ்வொரு ஆண், பெண், குழந்தையிடமும் விட்டுச் சென்றார்.
ஒரு கவிஞன் என்ற முறையில் இன்னும் கூட ஒரு விஷயம் மார்த்தியைப் பற்றி சொல்லப்பட வேண்டி இருக்கிறது. வால்ட் விட்மன் அவர்கள் காலமான 1892 ஆம் ஆண்டிலிருந்து மார்த்தி மறைந்த 1895 வரை; ஆங்கிலமொழியின் கவிதை ஆயினும் சரி - இஸ்பானிய மொழியின் கவிதை ஆயினும் சரி ,அந்த கால கட்டத்தில் அமெரிக்காவின் கவிஞர்களில் மார்த்தி தான் தலை சிறந்த கவிஞராக இருந்தார் என்பது அன்றும் சரி இன்றும் சரி பலருக்கும் தெரியாத உண்மையாகும். அந்த நாட்டிலிருந்துதான் தனது பெரும்பாலான நூல்களை எழுதினார், பதிப்பித்தார் என்பதனாலும்; அவை அமெரிக்க கலாச்சார மற்றும் இலக்கிய வளர்ச்சிக்கு ஏற்பவும்,பல சமயங்களில் அவற்றை விஞ்சியும் இருந்ததனால் அமெரிக்க இலக்கியப் பாரம்பரையின் ஒரு அங்கம் என்பதனையும், நிச்சயமாக அதற்கு பங்களித்தவர்களுள் மகத்தான இஸ்பானியர் என்பதையும் யாராலும் மறுக்க இயலாது.
இலகியப் படைப்பும் சீர்திருத்தமும் ஆன அவரது காலகட்டம் முழுவதுமே ,கியூப விடுதலை மீதான அக்கறையைக் கைவிட்டதில்லை அது எப்போதுமே அவரது வாழ்வின் தலையாய நோக்கமாக இருந்தது .அவரது அனைத்து நடவடிக்கைகளும்
அதற்கெனவே ஆகவும் அதற்கு கீழ்ப்படிந்ததாகவுமே இருந்தன. “ ஒரு மனிதன் உயிர் வாழ்வதற்கு காற்றும் வெளிச்சமும் தேவையாய் இருப்பது போலவே கவிதையும் தேவைப்படுகிறது” என்று மார்த்தி எழுதினார். மற்றெந்த மனிதர்களையும் விட கவிஞனுக்கு அது தேவைப் படுகிறது என்பதனை எளிய கவிதைகள் உறுதிப்படுத்தின(கவிதை XLVI ) .ஆனால் கலை கலைக்காகவே என்று நம்பிய அழகியல்வாதி அல்ல அவர். இலத்தீன் அமெரிக்க வரலாற்றில் மகத்தான கலைஞரான அவர், “புரட்சிகர கால கட்டத்தில் எல்லாமும் புரட்சித்தீயில் ஆகுதி ஆக வேண்டும் கலை ஆயினும் கூட!” என்றும் எழுதினார்.
1884- ல் பத்தாண்டுப் போரின் இரு முக்கிய ராணுவ தளபதிகளான ஜெனரல் மாக்சிமோ கோமஸ் மற்றும் அந்தானியோ மேசியோ ஆகியவர்களால் கியூபத்தீவின் புதிய கிளர்ச்சிக்கென நிதி திரட்டும் பணியின் பிரச்சாரத்தில் முன் கையெடுத்து செயல்படும்படி கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டார். ஆனால், குடிமை விவகாரங்களில் இராணுவத்தின் பாத்திரம் என்னவாக இருக்க வேண்டும் என்பது பற்றிய கருத்து வேறுபாடு காரணமாகவும், அந்த ஜெனரல்கள் ஒரு ராணுவ சர்வாதிகாரத்தை நிறுவ விரும்புகிறார்கள் என்ற அச்சத்தின் காரணமாகவும், அந்த ஜெனரல்களின் திட்டத்தை விட அவர்கள் நல்லவர்கள் என்பதனை உணர்ந்து அவர்களின் முதிர்ச்சியற்ற திட்டத்திலிருந்து ஒதுங்கிக் கொண்டார்.( கடந்த யுத்ததின் தோல்விக்கு ஆயுதம் தாங்கியகுடியரசு ஆட்சிதான் காரணம் என அவர்கள் பழி சுமத்தினர்). கோமஸ் - மேசியோ திட்டம் தோல்வியுற்றதும்,கடந்த யுத்தத்தின் தோல்வியால் ஏற்பட்ட, தோல்வி மனப்பான்மையிலிருந்தும் தனிப்பட்ட குரோதங்களிலிருந்தும் விடுபட்டு ஆறுதல் அடைய நாட்டுக்கு அவகாசம் தேவைப் படுகிறது என்று மார்த்தியை நம்ப வைத்தன.
1891 ஆம் ஆண்டு வாக்கில் கியூப விடுதலைப் போருக்கு 'அவசியமான' சரியான நிலைமை கனிந்து வந்திருப்பதாகப் புரிந்து கொண்டார். சுதந்திரம் பெறுவதற்கு அவசியமானது மட்டுமல்ல; தனது வரலாற்று ரீதியான பலத்தால், விலை கொடுத்தோ அல்லது நிர்ப்பந்தம் செய்தோ கியூபாவைத் தன்னுடன் இணைத்துக் கொள்ளும் அமெரிக்க ஆசையை தடுத்து நிறுத்துவதற்கும் அவசியமான நேரம் வந்து விட்டதாகக் கருதினார். ஒரு பத்திரிக்கையாளர் என்ற முறையிலும் , ஒரு தூதுவர் என்ற முறையிலும் அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்தின் பொங்கி வரும் பேரலையைத் தடுக்கப் போராடியிருக்கிறார். இப்போது ஒரு படை வீரனாகவும் போராட முடிவு செய்தார்.
ஏப்ரல் 5, 1892 -ல் KEYWEST என்ற இடத்திலிருந்த பல்வேறு கியூப மன்றங்களின் கூட்டத்தில் “ ஒரு நோக்கத்துக்காக ஒன்று படவும், தேவையான அனைத்து சக்திகளையும் தூண்டி துரிதப்படுத்தவும், உணவிலும் செயலிலும் ஜனநாயக முறையில் செயல்படும் ஒரு புரட்சிகர அமைப்பை உருவாக்கி , எங்கு ஒவ்வொரு குடிமகனும் பணியிலும் அமைதியிலும் ஒரு மனிதனுக்கான அனைத்து உரிமைகளையும் அடைவானோ அத்தகையதொரு குடியரசினை நிறுவுவதற்காகவும் , ஒரு கியூபப் புரட்சிகரக் கட்சியை” உருவாக்கும் யோசனையை முன் வைத்தார். மார்த்தி வரைவு செய்த Bases and Estatutos பொது வாக்கெடுப்புக்கு விடப்பட்டு ஒரு மனதாக ஏற்கப்பட்டது. எதிர்ப்பு ஏதுமின்றி கியாபப் புரட்சிக் கட்சியின் பிரதிநிதியாக அல்லது தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். தனது ஆளுமையின் சக்தியையும் தனது பேச்சாற்றலையும் மட்டுமே துணைக்கொண்டு, புலம் பெயர்ந்தும் பிளவு பட்டும் கிடந்த ஒரு சமுதாயத்தினை ஒன்று படுத்தி ,தொலைந்து போன இலட்சியம் என்பதாக மனம் சோர்ந்து கிடந்தவர்களுக்கு புது வாழ்வு கொடுத்தார்.
அடிக்கடி கடுமையாக நோய்வாய்ப்பட்டும் ,இஸ்பானிய ஏஜண்டுகளால் ஒரு முறை நஞ்சூட்டப்பட்டும், மற்றொரு முறை கிட்டத்தட்ட படுகொலைத் தாகுதலுக்கு உள்ளாகி, Pinkerton உளவாளிகளாலும், அமெரிக்க காவல் துறையினராலும் கண்காணிக்கப்பட்டு வந்த போதும், அடுத்த மூன்று ஆண்டுகளில் மார்த்தி அமெரிக்கா முழுவதிலும் இலத்தீன் அமெரிக்காவிலும் பல பயணங்களை மேற்கொண்டு , தனது சக புலம் பெயர்ந்தவர்களிடையேயான பிணக்குகளைத் தீர்க்கவும் ஆயுதங்கள் கப்பல் வாங்கத் தேவையான நிதி திரட்டவும் செய்தார். ' Patritia' என்ற கட்சிப் பத்திரிக்கைக்கு நிறையவே எழுதியதுடன் அதன் ஆசிரியராகவும் இருந்தார்.
அவரது புரட்சிகரப் பணிகளின் உச்சகட்டமான “ FERNANDINA” கடற்பயணம் 1895 - இல் அமெரிக்க அரசாங்கத்தால் சூழ்ச்சியாக முறியடிக்கப்பட்டு கப்பல்களும் ஆயுதங்களும் பறிமுதல் செய்யப்பட்ட போது, சில வாரங்களேயான வெகு குறுகியகால இடைவெளியில் ஆண்டுக்கணக்காக செலுத்தப்பட வேண்டிய உழைப்பைக் குறுக்கி மற்றொரு கடற்பயணத்தை ஏற்பாடு செய்தார் .அது கண்டு பிடிக்கப்பட வில்லை. ஜனவரி 29 அன்று போர் தொடுக்கும் ஆணையில் கையெழுத்திட்டு விட்டு இரண்டு நாள் கழித்து, தனது கடந்தகாலப் பிணக்குகளைப் புறமொதுக்கி ,யுத்த்தின் தலைமைத் தளபதியாக இருக்க ஒப்புக்கொண்ட ஜெனரல் மேக்சிமோ கோமசைச் சந்திக்க டொமினிகன் குடியரசுக்குப் பயணமானார். மார்ச் ,25 அன்று,மார்த்தியால் வரைவு செய்யப்பட்டதும், புரட்சியின் ஜனநாயக துவக்கத்தையும் புரட்சியின் கொள்கைகளையும் உறுதி செய்ததுமான “ MANIFESTO DE MONTICRISTI” பிரகடனத்தில் இருவரும் கையெழுத்திட்டனர்.
கோமசின் விருப்பத்துக்கு எதிராக ; புரட்சிக்கும் கியூபாவின் எதிர்காலத்துக்கும் மார்த்தியின் உயிர் மிகமிக இன்றியமையாத மதிப்பு மிக்கது - அதனைப் பணயம் வைக்கக்கூடாது என எச்சரித்திருந்த போதிலும்,ஏப்ரல் ,11 அன்று அவரும் மார்த்தியும் மேலும் ஐவருடன் இணைந்து இரவு நேரத்தில் ஒரு துடுப்புப் படகி ஏறி ,ஓரியந்தே மாநிலத்தின் Playitas என்ற இடத்தை அடைந்தனர். ஏற்கனவே திட்டமிட்டபடி ,மே ஆறாம் தேதி மார்த்தியும், கோமசும் புரட்சிக்கு தனது முக்கியமான ஆதரவைத் தெரிவித்திருந்த ஜெனரல் அந்தானியோ மேசியோவும் மக்கள் மத்தியில் “La Majorana”
வெளியிட்டனர்.
1895,மே,19 அன்று புரட்சியின் முதல் போர் சம்பவத்தில் ஓரியந்தே மாநிலத்தின் Dos Rios எண்ரைடத்தில் தனது கன்னிப்போரில், தான் தனது எளியகவிதைகள் XXIII இல் வரும் பொருள் உரைக்கும் அமைச்சாக முன் கூட்டியே எழுதியது போலவே கொல்லப்பட்டு வீரமரணம் அடைந்தார்.
அடுத்து வந்த நூற்றாண்டு வாக்கில், வாக்குப் பலிதமாகும் அவரது அருள் வாக்கு :
“எனது கவிதை வளரும்
நானும் வளருவேன்
புற்களுக்கு அடியில்!.”
BY: .MANUEL A.TELLECHEA
தமிழாக்கம்: புதுவை ஞானம் - 6 December 2006
திண்ணையில் தமிழாக்கம்: புதுவை ஞானம்
Copyright: thinnai.com
A subsequent investigation of the Thinnai archives -- no easy task for one unacquainted with Hindi -- revealed that the author (as yet unidentified) of the foregoing translation has actually rendered the entire Versos sencillos into his native language and published extensive selections in other issues of that newspaper. Since the translations in Thinnai are referenced with pagination that does not correspond to my translation of the Versos sencillos/Simple Verses (Houston, 1997), I presume that it must derive from an Indian edition of Martí's work which not only borrowed my "Introduction" but used my English as a basis for its Hindi translations. I don't know how Martí fared through this double-sieve; no worse, I should think, than Cervantes whose first English translations were actually re-translations from the French.
I should like, of course, to obtain a copy of this partially pirated Indian edition, not as evidence of copyright infringement (Martí's works should be diffused by any and all means), but as a literary curiosity attesting to the truth of Martí's prophecy: "My poetry will grow, and I too will grow under the grass."
http://www.thinnai.com/?module=displaystory&story_id=60612075&format=html
Thursday December 7, 2006
ஹொசே மார்த்தியின் எளிய கவிதைகள் - முன்னுரை .MANUEL A. TELLECHEA
தமிழாக்கம்: புதுவை ஞானம்
எனது பதின் மூன்றாவது வயதில் மார்த்தியை மொழி பெயர்ப்பதில் ஈடுபட்டேன். தொடர்ந்து கிட்டத்தட்ட இருபது ஆண்டுகள் இந்த முயற்சியில் உழைத்தேன். இறுதியாக நான் மொழி பெயர்ப்பினை முடித்த போது சற்றேறக்குறைய அவர் இந்தக் கவிதைகளை இயற்றிய வயதினை எட்டிவிட்டேன். ஆனால், நான் அது வரை இருந்ததை விட அவரை விட்டு மேலும் விலகியிருந்தேன். ஏனெனில் எந்த ஒரு ஏணியும் அவரை எட்டும் அளவுக்கு உயரம் வாய்ந்ததாக இல்லை-- அவரது எல்லையற்ற புகழை எட்டும் அளவு இல்லை.இருந்த போதிலும் இந்த மொழி பெயர்ப்பு உலகின் முக்கியமானவர்களில் ஒருவராய் விளங்கும் ஹொசே மார்த்தியிடம், பலரை நெருக்கமாகக் கொண்டு செல்லும் ஏணியின் முதற்படியாக இருக்கும் என நம்புகிறேன்.
ஹொசே ஜுலியன் மார்த்தி பெரஸ் ( JOSE JULIAN MARTI PEREZ ) கியூபாவின் ஹவானா நகரில் ஜனவரி, 28, 1853ல் பிறந்தார். பின் ஒரு காலத்தில் கியூப தேசிய இனத்தின் வரலாற்று நாயகனாகவும், கலாச்சாரச் சின்னமாகவும் வரப்போகின்ற அவர் MARIANA MARTI NAVARO என்னும் இஸ்பானிய சிப்பாய்க்கு மகனாகப் பிறந்தார். ( எளிய கவிதைகள் : XLI ). கேனாரி தீவினைச் சேர்ந்த Leonar Perez Cabra ( கவிதை XXVII ) அத்தீவின் குடியேற்ற அலையின் கடைசித் தருணத்தில் அங்கு வந்தடைந்தார். எந்தவொரு மனிதரும் தனது சொந்த நாட்டோடு, பிறந்ததிலிருந்தே இந்த அளவு பிடிப்போடு இருந்ததில்லை ; அல்லது, தன்களது இலட்சியம் விடுவித்துக்கொள்ள இயலாத படிக்கு அந்நாட்டுடன் பிணைக்கப் பட்டிருக்கிறது என்பது பற்றி உறுதியாக இருந்ததில்லை. தனக்கென கியூப வேர்கள் இல்லாத போதிலும், இன ரீதியாகவும் கலாச்சார ரீதியாகவும்தனது நாட்டவர்களிடையே துலாம்பரமாகத் தெரிந்த மார்த்தி, கியூபர்களுக்கென பொது அடையாளம் ஒன்றினை வடித்து உருவாக்கினார். இரட்டிப்பு அடிமைத் தளை பூண்டிருந்த இனத்தின் முன்னணி வீரரானார். ( கவிதை (XXX) .
.
கியூபாவில் இஸ்பானிய ஆட்சியை முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதற்கு உறுதியான போராட்டங்களை நடத்தி வந்த் முற்றிலும் வேறுபட்ட போராட்டங்களை ஒரணியில் திரட்டும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டார். கியூபா சுதந்திரம் பெறுவதற்கான அடித்தளத்தை அமைத்ததன் மூலம், கொலம்பசால் தொடங்கி வைக்கப்பட்ட காலனியாதிக்கத்தையும் - அதற்கு எதிராக பொலிவரால் தொடங்கி வைக்கப்பட்ட அரைக்கண்ட விடுதலைக்கான போராட்டத்தையும் முடிவுக்குக் கொண்டு வந்தார். 19, மே,1895 அன்று தனது 42 ஆவது வயதில் விடுதலைப் போரில் அவருக்கு ஏற்பட்ட வீர மரணமானது இலத்தீன் அமெரிக்கவின் புதுயுகத் தொடக்கம் என மதிக்கப்படுகிறது. மிகவும் மதிக்கப்பட்ட அரசியல் சிந்தனையாளரும், இலத்தீன் அமெரிக்க வரலாற்றில் ஜனநாயகத்தை எட்த்தியம்பினவருமான மார்த்தி உண்மையில் அந்நாட்டின் மகத்தான கவிஞரும் எழுத்தாளரும் ஆவார்.
மார்த்தியின் நாட்டுப்பற்றும் இலக்கியப்பணியும் இரட்டைப் பிறவிகள். தனது பதினைந்தாவது வயதில், 1868 இல் கியூப சுதந்திரத்துக்கான பத்தாண்டுப்போருக்கு சற்று பின்னர், இஸ்பானிய கொடுங்கோன்மையினை முதன் முதலில் எதிர் கொண்டார்.
Volunteer என அழைக்கப்பட்ட உள்ளூர்க் காவலர்கள், Villanuea Theatre இல் சுதந்திர கோஷங்களுக்கு எதிராக, நிராயுதபானியான பொதுமக்கள் மீது துப்பாக்கி சூடு நடத்தி பதிலடி கொடுத்தார்கள் ( கவிதை XXXVII ) இந்த நிகழ்ச்சியின் பின் விளைவாக மார்த்தியின் ஆசிரியரும் வழிகாட்டியுமான கவிஞர் Rafael Maria de mendive புரட்சிகர லட்சியங்களுக்கு ஆதரவாளர் என அறியப்பட்ட இவர் கைது செய்யப்பட்டு இஸ்பெயினுக்கு நாடு கடத்தப் பட்டார். அந்தப் படுகொலைக்கு அடுத்த நாள் La patria libre என்ற தலைமறைவு ரகசியப் பத்திரிக்கையில், ஒரு விடலைக் கதாநாயகன் அந்நியப் படையெடுப்பை எதிர்த்து உயிர் துறப்பதான தனது Abdala
என்ற நாடகத்தைப் பதிப்பித்தார். பின்னர் ஒரு மாதத்திற்குள்ளேயே“10 de octubre!” அவரது பாடல் El Siboney என்ற மாணவர் பத்திரிக்கையில் வெளியாகியது. கியூப சுதந்திரத்துக்கு போராடியதாலும், தனது பள்ளியில் படித்த சக மாணவர் ஒருவர் கொலைகாரப் படையில் தொண்டராகச் சேர்ந்ததைக் கண்டித்து கடிதம் எழுதியதாலும் , தேசத்துரோகக் குற்றம் சாட்டப்பட்டு San Lazaro Quarry யில் கடும் உழைப்பில் ஈடுபட வேண்டும் என இராணுவ நீதி மன்றம் அவருக்குத் தண்டணை வழங்கியது. இடுப்பிலும், கால்களிலும் பூட்டப்பட்ட இரும்புச்சங்கிலித் தளையானது அவரது சிறைக்காலம் முழுமைக்கும் அகற்றப்படவில்லை. அந்த இரும்புத்தளை சதையில் பதிந்த இரத்தக் காயத்தினை அவர் வாழ்நாள் முழுவதும் சகித்துக்கொள்ள நேரிட்டது.
செல்வாக்குள்ள ஒரு நண்பர் மூலமாக மார்த்தியின் பெற்றோர்கள் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்த தங்களது மகனை பைன்ஸ் தீவுக்கு இடமாற்றம் செய்வித்து இறுதியாக 1871 _ ல் அவரது தண்டனையை ஸ்பெயின் நாட்டுக்கு நாடு கடத்துவதாகக் குறைத்து விட்டனர். அங்கு மார்த்தி சரகோசா மற்றும் மாட் ரிட் பல்கலைக் கழகங்களில் படித்துக்கொண்டே El precidio politico en Cuba (1871) என்ற ,கியூபச் சிறைகளில் அரசியல் கைதிகளுக்கு இழைக்கப் படும் கொடுமைகளைக் கண்டித்து எழுதப்பட்ட நூலினையும், La Republica espanala ante la revolucion cubana (1873) என்ற, இஸ்பானியர்கள் புதிதாக உருவாக்கிய குடியரசில் உள்ளது போன்ற அதே சுய நிர்ணய உரிமை கியூபர்களுக்கும் வழங்கப்பட வேண்டும் என வீணே வற்புறுத்திய நூலையும் பதிப்பித்தார். இஸ்பானிய காலனிய ஆதிக்கத்தின் எடுபிடிகளால் அவருக்கு இழைக்கப்பட்ட கொடுமைகளையும் மீறி, இச்பெயினில் தான் கழித்த காலத்தை தன்னை உருவாக்கிய காலம் அது என அன்புடன் நினைவு கூர்ந்தார். அத்தோடு மட்டுமின்றி இஸ்பானியர்களின் பாரம்பரியக் கொள்கையான மூடநம்பிக்கை மற்றும் சகிப்பின்மையை முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதற்காக போராடி உயிர் துறந்த தியாகிகளின் நினைவையும் போற்றினார்.
சட்டம், தத்துவம், மற்றும் இலக்கியத்துறையில் பட்டம் பெறுவதற்காக பரீட்சிக்கப்பட்டு தேர்ச்சி பெற்ற பின்னரும், இன்னமும் நாடு கடத்தல் தண்டணைக் காலத்தில் இருந்த மார்த்தி இஸ்பானியக் கண்காணிப்பை மீறி ஏமாற்றி சிறிது காலம் பாரீசில் இருந்தார். அங்கு விக்டர் ஹ்யூகோவைச் சந்தித்ததுடன் அவரது Mes fils என்ற நூலினை மொழி பெயர்த்தார். பாரீசிலிருந்து சவுத் ஆம்ப்டன் மற்றும் நியூயார்க் வழியாக மெக்சிகோவுக்கு கடற்பயணம் மேற்கொண்ட அவர், இறுதியாக, 1875 இல் அதறவற்ற தனது குடும்பத்தினருடன் இணைந்தார். Revisita universal பணியாளராக சேர்ந்தார். அவரது Amor con amor se paga (1875) என்ற நாடகம் Teottro principal என்ற அரங்கில் நடத்தப் பட்டது. மெகிகோவில் தனது ஏழு சகோதரிகளில் மிகவும் பிரியமான Mariana Matilde வைப் பறிகொடுத்தார். (கவிதை VI) தனக்கு எதிர் காலத்தில் மனைவியாய் அமைந்த ஒரு பணக்காரக் குடியேற்றக்காரரின் மகளான Carmen zayar Bazan உடன் அவருக்கு நிச்சயதார்த்தம் நடந்தது. (கவிதை XVIII, XX, XXXV, மற்றும் XXXVII). அங்கு அவர் வழக்கறிஞரான Manuel Mercado வைச் சந்தித்தார். அவரது நெருங்கிய நண்பராகவும் வாழ்நாள் முழுவதும் நம்பிக்கைக்குரியவராகவும் இருந்த அவருக்கும் சேர்த்து 'எளிய கவிதைகள்' சமர்ப்பனம் செய்யப்பட்டது.
“ எனது தாய் நாட்டுக்கு அடுத்த படியாக நான் மிகவும் நேசித்தது இந்த நாடுதான்” என்று மெக்சிகோ பற்றிப் பேசுகையில் மார்த்தி குறிப்பிட்டார். அங்கும் கூட தொடர்ந்து வசிக்க அவர் அனுமதிக்கப்படவில்லை. Porfrio Diaz இன் திடீர் எழுச்சி அவரது வெளியேற்றத்தைக் கட்டாயமாக்கியது. கண்டு பிடிக்கப்பட்டால் நிச்சயம் சிறைவாசம் தான் என்ற ஆபத்து இருந்த போதிலும் கூட, 1877 இல் திருட்டுத்தனமாகவும் திடீரெனவும் Julian Prez என்ற பொய்ப் பெயரில் அவர் ஹவானா வந்து சேர்ந்தார். வந்த இரண்டு மாதத்துக்குள்ளேயே அவர் கவுதமாலா சென்று Jose Maria Izaguirre என்ற கியூபர் நடத்திய பொதுப்பள்ளியில் ஆசிரியரானார். பின்னர் பல்கலைக்கழக ஆசிரியர் குழுவில் இடம் பெற்றார். கவுதமாலாவில் அவர் இருந்த அந்த ஆண்டில் அரசின் வேண்டுகோளினை ஏற்று கவுதமாலாவின் பண்டைய வரலாற்றை எழுதிப் பதிப்பித்தார். ஆனால் அது பயனற்றதாக ஆகிவிட்டது. ஏனெனில் அவரது நண்பர் Iza Guirre பதவியிலிருந்து நீக்கப்பட்ட போது தானும் தனது பதவியை விட்டு தன்னிச்சையாக விலகி அந்த நாட்டை விட்டு வெளியேறினார்.
தான் கவுதமாலாவில் தங்கியிருந்தபோது Maria Garcia Granodos உடைய வெகுளித்தனமான காதலை உதறித் தள்ளியது பற்றி எப்போதுமே நினைந்து நினைந்து வாடினார். அவளது இறப்பிற்குப் பின்னர்தான் அவளும் தன்னை உண்மையாக நேசித்தது அவருக்குப் புரிய வந்தது. (கவிதை IX)
இஸ்பெயின் நாட்டில் 1878 இல் பத்தாண்டுப் போரின் முடிவில் வழங்கப்பட்ட பொது மன்னிப்பைப் பயன் படுத்திக்கொண்டு மார்த்தி ஹவானாவுக்குத் திரும்பினார். அவரது மனைவி கார்மெனும் உடன் வந்து நவம்பர், 22 அன்று அவரது ஒரே மகனான Jose Francisco Marti Zyaz Bazan ஐ ஈன்றெடுத்தார். (கவிதை 1:10 மற்றும்XXI )
வழக்கறிஞராகப் பணியாற்றுவதற்கான உரிமம் மறுக்கப்பட்ட நிலையில் நியூயார்க்கினைத் தளமாகன் கொண்டு செயல்பட்ட Comitee Revolucionario cuba என்ற அமைப்பின் வழிகாட்டுதலுக்கேற்ப ஒரு புதிய கிளர்ச்சியை உருவாக்குவதில் உதவிக்கொண்டே ஒரு வக்கீல் குமாஸ்தாவாகப் பணியாற்றினார். அந்தத் தீவில் மீண்டும் பகைமைகள் உருவானபோது தனக்கு எதிராக எந்த ஒரு குற்றமும் சாட்டப் படாத நிலையிலேயே மீண்டும் ஒரு முறை இஸ்பெயினுக்கு நாடு கடத்தப் பட்டார். ஆனால் அவர் மீண்டும் தப்பித்து Pyreness ஐக் கடந்து, தான் மிகவும் நேசித்த மகனையும் ,குடும்பத்துக்கும் அப்பால் வியாபித்திதிருந்ததும் ஆனால் குடும்பத்தை விலக்காததுமான அவரது பரிவுணர்வை, சில சமயங்களில் குடும்பத்தைத் தாண்டியது மட்டுமல்ல அதனை விலக்குவது எனத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டு வீணே பிணங்கிய மனவியையும் பிரிந்து ஜனவரி 1880 இல் நியூயார்க் வந்தடைந்தார்.
நிச்சயமான வாழ்வாதாரம் ஏதுமில்லாத அன்னிய பூமியில் Manuel Mantilla, Carmen என்கிற கியூபாவிலிருந்து புலம் பெயர்ந்த தம்பதிகள் நடத்திய உணவு விடுதியில் தங்கினார். முதலில் போதுமான வேலை கிடைக்காததாலும், இஸ்பானிய தூதரகத்தால் கூலிக்கு அமர்த்தப்பட்ட Pinkerton Agents நாள் முழுவதும் பின் தொடரப்பட்ட போதிலும்; உடனடியாகத் தனது புரட்சிகரப் பணிகளைத் தொடங்கி Comite Revolucionario cubana வின் இடைக்காலத் தலைவராகவும் ,செய்தித் தொடர்பாளராகவும் பொறுப்பேற்றுக் கொண்டார். மார்த்தி, தான் “மனிதர் குல மாணிக்கம்” என மதித்த புகழ் மிகு பத்திரிக்கை ஆசிரியரான Charles A.Dana நடத்தி வந்த THE HOUR AND THE SUN பத்திரிக்கையில் கலை விமர்சகராக வேலையேற்று இறுதியாக கியூபாவிலிருந்த தனது குடும்பத்தை வரவழைத்தார். இருந்த போதிலும் புதிய குடியேற்றக்காரர்களுக்கு விதிக்கப்பட்ட கடுமையான நிபந்தனைகளை அவரது மனைவியால் தாங்க முடியவில்லை. தீவில் எழுச்சி ஏற்பட்ட ஒரு வாரத்துக்குள்ளேயே மார்த்தியை தன்னுடன் கியூபாவுக்கு திரும்ப ஒப்புக்கொள்ளவைக்க இயலும் என்ற நம்பிக்கை இல்லாமல், அப்படி அவர் ஒப்புக்கொண்டிருந்தாலும் நிச்சயமான எதிகாலம் இல்லாத நிலையில் நவம்பர்,1880 இல் தங்களது மகனுடன் புறப்பட்டு விட்டார் . பின்னர் கணவருடன் ஒன்று சேரச் சம்மதித்தார். எனினும், நியூயார்க்கிலிருந்த இஸ்பானிய தூதரகத்தின் சதியால் மீண்டும் குடும்பத்தை விட்டு வெளியேறினார்.
ஜனவரி 1881 இல் இன்னமும் நியூயார்க்கில் அவரை ஈர்த்துவைக்க ஏதுமில்லாத நிலையில் அவர் வெனிசுவேலாவுக்குப் பயணமானார்.அங்கு ஆறு மாதம் தங்கி இருந்தார்.Revisita Venezolana என்ற நவீனமானதொரு கலை மற்றும் இலத்தீன் Ismaelillo அமெரிக்கக் கருத்துக்களைத் தாங்கி வரும் பத்திரிக்கையைத் தொடங்குமளவும் Ismaelillo Ismaelillo என்ற, ஒரு தந்தை மகனுக்கென சர்ப்பிக்கப் பட்டவற்றுள் எல்லாம் மிக அழகிய கவிதை நூலினை எழுதவும் அவகாசம் இருந்தது.
வெனிசுவேலாவில் இருந்தபோது, Cecilio Acousta அவர்களைச் சந்தித்து அவர் காலமாகு முன்னரே நண்பராக்கிக் கொண்டார். “பெரும் புகழ் வாய்ந்த புத்துணர்வாளர்” என அறியப்பட்ட GENERAL BLANCO வினால் அந்த நண்பர் வீட்டுக்காவல் கைதியாக வைக்கப்பட்டிருந்தார். Acosta வுக்கு மார்த்தி எழுதிய அஞ்சலியில் அன்னாரது வாழ்வினைப் போற்றியும், அவர் எந்த ஜனநாயக மதிப்பீடுகளுக்காக வாழ்ந்தாரோ அவற்றை நியாயப்படுத்தியும் எழுதியிருந்தார். அத்தகையதொரு புகழாரத்தை Gusman Blanco வுக்கு சூட்ட மறுத்ததால் மார்த்திக்கு எதிராக நாடு கடத்தல் உத்தரவு பிறப்பிக்கப்பட்டது.
வெனிசுவேலாவில் நிரந்தரமாகத் தங்குவதற்கு, தான் ஏற்கனவே மெக்சிகோவிலும் கவுதமாலாவிலு முயற்சித்ததைப் போன்று முயற்சித்தார். ஆனால் எதேச்சாதிகாரத்துக்கு எதிராக ஆட்சியின் அக்கிரமங்களை எதிர்த அவரது சமரசமற்ற போக்கு ,அவரது பாராட்டினை விலைக்கு வாங்கவோ , அவரது வாயை அடைக்கவோ முடியாத அந்த நாட்டுத் தலைவர்களுடன் மோதலை ஏற்படுத்தியது. இருந்த போதிலும் அநீதிக்குத் தலை வணங்காத அவரது வெளிப்படையான பேச்சு , எந்தெந்த நாடுகளில் அவர் வசித்தாலும் அந்நாடுகளின் மிகவும் முன் மாதிரியானவர்களின் பாராட்டினை அவருக்குப் பெற்றுத் தந்தது.
ஆகஸ்ட் 1881 இல் மார்த்தி நியூயார்க்குக்குத் திரும்பி வந்தார். அவர் வாழ்வில் எஞ்சியிருந்த பதிநான்கு ஆண்டுகளை அவர் அங்கே கழிக்க நேர்ந்தது. இங்குதான், தன்னை விட்டு விலகி விலகிச் சென்றதும், தான் மிகவும் ஆவலோடு நேசித்ததுமான சுதந்திரத்தையும் குடும்ப வாழ்வினையும் அவரால் அடைய முடிந்தது. மார்ட்டில்லாவின் இறப்பிற்குப் பிறகு Carman Miyares அவர்களின் நான்கு குழந்தைகளுக்கு மாற்றுத்தந்தை ஆனார். Carman Miyares இடம் தான் கியூபா மீது மார்த்தி கொண்டிருந்த நேசத்தை மறுதலிக்காத நிலைத்த துணையைக் காண முடிந்தது. (கவிதை IV ).
அமெரிக்காவில் மார்த்தி இரு புரட்சிகளைத் தொடங்க வேண்டி இருந்தது.ஒன்று எழுத்துலம் சார்ந்தது, மற்றது மானுட விவகாரங்கள் பற்றியது. எழுத்துலகப் புரட்சி 1882 இல் Isamallillo வைப் பதிப்பித்ததில் தொடங்கியது. பெரும்பாலான விமர்சகர்கள் அதனை இஸ்பானிய கவிதைத் தளத்தில் நவீனத்துவம் உதயமாகக் காரணமாக இருந்தது என மதித்தனர். 1885 இல் தொடராக வந்த அவரது புதினமான AMISTAD FUNESTA தான் முதன் முதலாக நற்பண்புகள் (Manners) பற்றிய கருத்துகளை அறிமுகப் படுத்தியதாகும். La Edad de Oro (1889) நூல் தான் குழந்தை இலக்கிய மரபினை முன்னெடுத்துச் சென்றது என்பதுடன் இன்றும் அவ்வகையில் சிறந்த எடுத்துக் காட்டாகத் திகழ்கிறது. இருந்த போதிலும் மார்த்தியின் அதிக பட்ச செல்வாக்கு இதழியல் துறையில்தான் செலுத்தப்பட்டது என்பதோடு, அவர் இதழியலை இலக்கியத்தரத்துக்கு உயர்த்தி மானுடச் சேவையில் அதனை ஈடுபடுத்தினார்.
வேறு எந்த ஒரு மனிதரையும் விட மேலை அரைக்கோளத்தின் மூன்றில் இரண்டு பதியை மீதியிருந்த ஒரு பகதிக்கு அறிமுகப்படுத்தியதில் மார்த்திக்குப் பெரும் பங்கு உண்டு. இதனை அவர் மெக்சிகோவின் El Patrido Liberal மற்றும் Buenos Aires இல் இருந்து வெளிவந்த La Nacion இதழ்களில் இருவாரங்களுக்கு ஒரு முறையாக தொடர்ந்து பத்தாண்டுகளுக்கு, தான் எழுதியவற்றின் மூலம் சாதித்தார்.அவை இலத்தீன் அமெரிக்காவின் எல்லா நாளிதழ்களிலும் மறுபதிப்பு செய்யப்பட்டன என்பதோடு முதன் முதலாக சர்வதேச அளவில் மார்த்தியை அரசியல் விமரிசகர் என ஏற்றுக் கொள்ள வைத்தன. மார்த்திக்கு மச்ற்றொரு பிரதான எழுது பொருளும் இருந்தது. அது அமெரிக்க ஐக்கிய குடிஅரசுகள் பற்றியதாகும்.Obras Completas என்ற தனது 28 தொகுதிகள் கொண்ட தொகுப்பில் 5 தொகுதிகள் இதற்கெனவே கவனம் செலுத்தின. எமர்சனையும் விட்மனையும் மார்த்தி இஸ்பானிய உலகுக்கு அறிமுகப்படுத்துனார் என்பதோடு, அரைக்கோள கலாச்சாரப் பரவலில் மிகவும் செல்வாக்கு வாய்ந்த விளக்க உரையாளராகவும் இருந்தார். உண்மையில், De Tocquille ஐரோப்பாவுக்கு செய்ததைப் போலவே,இலத்தீன் அமெரிக்காவுக்கு அமெரிக்க ஐக்கிய குடியரசுகள் பற்றிய கருத்து உருவாகக் காரணமாக இருந்தார்.ஜிங்கோயிசத்தின் வெறித்தனமான உச்சகட்ட நாட்களில் அமெரிக்காவின் அரசியலை அக்கு வேறு ஆணி வேறாக அலசிப் பகுத்தாய்ந்து, இலத்தீன் அமெரிக்காவுக்கு அதனால் நேர இருக்கும் ஆபத்துகள்/ நாசம் பற்றி எச்சரித்தார். அமெரிக்க அரசாட்சி முறையில் பொதிந்திருந்த தவறுகளை அவர் மூடி மறைக்கவில்லை. ஒரு அனுதாபியுடைய முழு சக்தியடனும் அதனை எதிர்த்துச் சாடினார். ஆனால் குற்றங்குறைகளைக் கண்டித்தாரேயழிய அமைப்பை குறை கூறவில்லை.அந்த அமைப்பு 'சமூக மிருகம்' என்ற அளவில் மனிதன் சாதித்ததில் உச்சகட்டமானது என மதித்தார்.
இலத்தீன் அமெரிக்காவில் அவரது புகழும் செல்வாக்கும் பரவிய போது மார்த்தி அர்ஜெந்தினா மற்றும் பராகுவே நாடுகளால் அமெரிக்காவில் இருந்த தங்கள் தூதரகத்துக்கு தலைமை தாங்க நியமிக்கப் பட்டார்.அதே ஆண்டில் உருகுவே நாட்டால் வாஷிங்டனில்செயல் பட்ட International American Monetary conference என்ற அமைப்பின் பிரதிநிதியாக நியமிக்கப்பட்டார். அங்கு அவர் இலத்தீன் அமெரிக்கப் பொருளாதாரத்தை தங்களது கட்டுப்பாட்டிற்குள் கொண்டு வரும் நோக்கில் பிராந்திய செலாவணி உடகமாக தங்கத்துக்குப் பதில் வெள்ளியைப் புகுத்த முயன்ற அமெரிக்க சதியை முறியடிக்கக் காரணகர்த்தாவாக செயல் பட்டார். மேற்கே ஏராளமான வெள்ளிப் படிவங்கள் இருப்பது கண்டு பிடிக்கப் பட்டதால் இப்படி ஒரு திட்டத்தை அமெரிக்கா முன் மொழிந்தது.
'மோசமான பனிக்காலம்' என வர்ணிக்கப்பட்ட அந்தப் பருவத்தில் பணிச்சுமையால் சோர்ந்து போன - மார்பக நோயால் பாதிக்கப்பட்ட( - அது எலும்புருக்கி நோயாய் இருந்திருக்கலாம் - ) மார்த்தியை, நியூயார்க்கின் மேட்டுப் பகுதியில் இருந்த Catskill என்ற இடத்தில் காற்றாடத் தங்கி ஓய்வெடுக்குமாறு மருத்துவர் ஆலோசனை வழங்கினார்.
***
தன்னால் சோம்பி இருக்க முடியாது என்பதைக் கண்ட மார்த்தி , தனது நோயாறுதல் காலத்தில் Versos sensillos கவிதைத் தொகுதியின் பெரும்பகுதியை எழுதி முடித்தார். அது இஸ்பானிய- அமெரிக்கக் கலாச்சாரத்தின் ஒப்புயர்வற்ற சிகரமாக அமைந்தது அவரது மற்றெல்லாப் படைப்புகளும் மறைந்து போனாலும் கூட, அந்த ஒன்றே கூட இலக்கியப் படைப்புலகில், அவருக்கு இருக்கும் அதே உயர்ந்த இடத்தை நிச்சயம் பெற்றுத் தரும்.
Versos Sensillos (Simple verses - எளிய கவிதைகள் ) மார்த்தியின் ஆன்மாவை வெளிப்படுத்தும் சுயசரிதை ஆகும். ஒவ்வொரு கவிதையும் ஒரு உணர்வு நிலையை அல்லது; ஒரு கவிஞனையும் மனிதனையும் உருவாக்கிய கணத்தைப் படம் பிடித்துக் காட்டுகின்றன. நூறு ஆண்டுகளுக்கு மேலாக ஒரு தீவினுக்கும், ஒரு கண்டத்திற்கும் வாழ்வின் ஒரு பகுதியாக இருந்து வந்துள்ளன. மார்த்தி மறு வார்ப்பு செய்ததான Golden Rule “La rosa blanca” VERSE XXXIX என்ற கவிதைதான் இலத்தீன் அமெரிக்காவின் மிக உயர்ந்த கவிதை எனலாம். {மொழி பெயர்ப்பாளரின் குறிப்பு : “மற்றவர் உன்னை எப்படி நடத்த வேண்டும் என விரும்புகிறாயோ அவ்வாறே பிறரை நடத்துவாயாக!” “ Whatsoever ye would that men should do to you, do ye even so to them; for this is the law and the prophets” Matt.vii,12 } அவரது இந்தக் கவிதையைத்தான் பள்ளியில் குழந்தைகளுக்கு முதன் முதலாகக் கற்றுக் கொடுக்கிறார்கள். “La nina de Gautamala” கவிதை (IX) ,இஸ்பானிய இலக்கியத்திலேயே மிகவும் புகழ் வாய்ந்த காதல் கவிதை ஆகும். “La bailarina Espanola ( கவிதை X ) நடனத்தின் தாள லயமான அடவுகளை முதன் முதலில் மனதில் பதிய வைத்த இஸ்பானியக் கவிதை ஆகும். “Yo tengo un amigo muerto”(கவிதைVIII) அந்த மொழியில்முதல் முதலில் வெளியான உள்மன வெளிப்பாட்டியல் கவிதை ஆகும். தேச பக்த கவிதைகளான ( கவிதை எண் :XXIII, XXV, XLV )ஆகியவை , அவரது காலத்தில் தனது நாட்டின் மீதான நேசத்தை எந்தப் படாடோபமும் வெறியும் இல்லாமல் இயல்பாக வெளிப்பட்ட கவிதைகள் ஆகும்.ஆனால் எவ்வளவுதான் திகைக்க வைத்த போதிலும் ' எளிய கவிதைகள்' தனித்தனிக் கவிதைகள் என்பதற்கும் மேலானவை. அந்தக் கவிஞன், அந்தப் போராளி, அந்தப் பாடலாசிரியன், அந்தத் தத்துவ ஞானி, அந்த சட்ட மேதை, அந்த உண்மை தேடுபவன், உவகை ஊட்டவல்ல அதே சமயம் மதிமயக்கம் ஊட்டாத காதல் மன்னன், கவிதைக்காக களம் இறங்கியவன் ஆனால் கவிதையை மேம்படுத்தியவன். அறிஞன் ஆனாலும் பரிசுத்தமானவன். எளிய கவிதைகள், வாழ்க்கையில் பிரதிபலிக்கும் எதிரும் புதிருமான அனைத்தும் அடங்கிய - சிறந்த இசை மேதையால் வடிவமைக்கப்பட்ட கூட்டு இசையாகும் ( Sympony ). மார்த்தி உலக முழுமைக்குமான மனிதர்.அவரது தியாகம் புரிவதற்கான சாத்தியம் வரம்பற்றது. அவரது கொள்கைகள் அசைக்க முடியாதவை.
டிசம்பர் 13, 1890 - ல் 'எளிய கவிதைகள்' கையெழுத்துப் பிரதியிலிருந்து சில பகுதிகளை, 361 மேற்கு 58 ஆவது தெரு, நியூயார்க் என்ற முகவரியில், கார்மென் மியாரஸ் இல்லத்தில் Francisco chacon caldron அவர்களைக் கவுரவிக்கும் மாலை விருந்து ஒன்றில் வாசித்தார். 'எளிய கவிதைகள்' அக்டோபர்,1890-ல் LOUIS WEISS & CO of Newyork என்ற பதிப்பகத்தால் வெளியிடப்படவிருந்தது. அவரது வாழ்நாளிலேயே வெளியிடப்பட்ட கடைசி நூலாகும் அது. எளிய கவிதையின் முடிவுரையாக அவர் பேசிய “hirsute versos libres” அவரது மறைவுக்குப் பின் வெளியிடப்பட்டது. அவரது வாழ்வில் மிஞ்சி இருந்த ஒரெ செல்வமான எளிய கவிதைகளின் பிரதிகளை தான் சென்ற இடங்களுக்கெல்லாம் எடுத்துச் சென்று , பழைய புதிய நண்பர்களுக்கு வழங்கினார். தனது ஆன்மாவின் ஒரு பகுதியான அத்தொகுப்பை, தான் சந்தித்த ஒவ்வொரு ஆண், பெண், குழந்தையிடமும் விட்டுச் சென்றார்.
ஒரு கவிஞன் என்ற முறையில் இன்னும் கூட ஒரு விஷயம் மார்த்தியைப் பற்றி சொல்லப்பட வேண்டி இருக்கிறது. வால்ட் விட்மன் அவர்கள் காலமான 1892 ஆம் ஆண்டிலிருந்து மார்த்தி மறைந்த 1895 வரை; ஆங்கிலமொழியின் கவிதை ஆயினும் சரி - இஸ்பானிய மொழியின் கவிதை ஆயினும் சரி ,அந்த கால கட்டத்தில் அமெரிக்காவின் கவிஞர்களில் மார்த்தி தான் தலை சிறந்த கவிஞராக இருந்தார் என்பது அன்றும் சரி இன்றும் சரி பலருக்கும் தெரியாத உண்மையாகும். அந்த நாட்டிலிருந்துதான் தனது பெரும்பாலான நூல்களை எழுதினார், பதிப்பித்தார் என்பதனாலும்; அவை அமெரிக்க கலாச்சார மற்றும் இலக்கிய வளர்ச்சிக்கு ஏற்பவும்,பல சமயங்களில் அவற்றை விஞ்சியும் இருந்ததனால் அமெரிக்க இலக்கியப் பாரம்பரையின் ஒரு அங்கம் என்பதனையும், நிச்சயமாக அதற்கு பங்களித்தவர்களுள் மகத்தான இஸ்பானியர் என்பதையும் யாராலும் மறுக்க இயலாது.
இலகியப் படைப்பும் சீர்திருத்தமும் ஆன அவரது காலகட்டம் முழுவதுமே ,கியூப விடுதலை மீதான அக்கறையைக் கைவிட்டதில்லை அது எப்போதுமே அவரது வாழ்வின் தலையாய நோக்கமாக இருந்தது .அவரது அனைத்து நடவடிக்கைகளும்
அதற்கெனவே ஆகவும் அதற்கு கீழ்ப்படிந்ததாகவுமே இருந்தன. “ ஒரு மனிதன் உயிர் வாழ்வதற்கு காற்றும் வெளிச்சமும் தேவையாய் இருப்பது போலவே கவிதையும் தேவைப்படுகிறது” என்று மார்த்தி எழுதினார். மற்றெந்த மனிதர்களையும் விட கவிஞனுக்கு அது தேவைப் படுகிறது என்பதனை எளிய கவிதைகள் உறுதிப்படுத்தின(கவிதை XLVI ) .ஆனால் கலை கலைக்காகவே என்று நம்பிய அழகியல்வாதி அல்ல அவர். இலத்தீன் அமெரிக்க வரலாற்றில் மகத்தான கலைஞரான அவர், “புரட்சிகர கால கட்டத்தில் எல்லாமும் புரட்சித்தீயில் ஆகுதி ஆக வேண்டும் கலை ஆயினும் கூட!” என்றும் எழுதினார்.
1884- ல் பத்தாண்டுப் போரின் இரு முக்கிய ராணுவ தளபதிகளான ஜெனரல் மாக்சிமோ கோமஸ் மற்றும் அந்தானியோ மேசியோ ஆகியவர்களால் கியூபத்தீவின் புதிய கிளர்ச்சிக்கென நிதி திரட்டும் பணியின் பிரச்சாரத்தில் முன் கையெடுத்து செயல்படும்படி கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டார். ஆனால், குடிமை விவகாரங்களில் இராணுவத்தின் பாத்திரம் என்னவாக இருக்க வேண்டும் என்பது பற்றிய கருத்து வேறுபாடு காரணமாகவும், அந்த ஜெனரல்கள் ஒரு ராணுவ சர்வாதிகாரத்தை நிறுவ விரும்புகிறார்கள் என்ற அச்சத்தின் காரணமாகவும், அந்த ஜெனரல்களின் திட்டத்தை விட அவர்கள் நல்லவர்கள் என்பதனை உணர்ந்து அவர்களின் முதிர்ச்சியற்ற திட்டத்திலிருந்து ஒதுங்கிக் கொண்டார்.( கடந்த யுத்ததின் தோல்விக்கு ஆயுதம் தாங்கியகுடியரசு ஆட்சிதான் காரணம் என அவர்கள் பழி சுமத்தினர்). கோமஸ் - மேசியோ திட்டம் தோல்வியுற்றதும்,கடந்த யுத்தத்தின் தோல்வியால் ஏற்பட்ட, தோல்வி மனப்பான்மையிலிருந்தும் தனிப்பட்ட குரோதங்களிலிருந்தும் விடுபட்டு ஆறுதல் அடைய நாட்டுக்கு அவகாசம் தேவைப் படுகிறது என்று மார்த்தியை நம்ப வைத்தன.
1891 ஆம் ஆண்டு வாக்கில் கியூப விடுதலைப் போருக்கு 'அவசியமான' சரியான நிலைமை கனிந்து வந்திருப்பதாகப் புரிந்து கொண்டார். சுதந்திரம் பெறுவதற்கு அவசியமானது மட்டுமல்ல; தனது வரலாற்று ரீதியான பலத்தால், விலை கொடுத்தோ அல்லது நிர்ப்பந்தம் செய்தோ கியூபாவைத் தன்னுடன் இணைத்துக் கொள்ளும் அமெரிக்க ஆசையை தடுத்து நிறுத்துவதற்கும் அவசியமான நேரம் வந்து விட்டதாகக் கருதினார். ஒரு பத்திரிக்கையாளர் என்ற முறையிலும் , ஒரு தூதுவர் என்ற முறையிலும் அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்தின் பொங்கி வரும் பேரலையைத் தடுக்கப் போராடியிருக்கிறார். இப்போது ஒரு படை வீரனாகவும் போராட முடிவு செய்தார்.
ஏப்ரல் 5, 1892 -ல் KEYWEST என்ற இடத்திலிருந்த பல்வேறு கியூப மன்றங்களின் கூட்டத்தில் “ ஒரு நோக்கத்துக்காக ஒன்று படவும், தேவையான அனைத்து சக்திகளையும் தூண்டி துரிதப்படுத்தவும், உணவிலும் செயலிலும் ஜனநாயக முறையில் செயல்படும் ஒரு புரட்சிகர அமைப்பை உருவாக்கி , எங்கு ஒவ்வொரு குடிமகனும் பணியிலும் அமைதியிலும் ஒரு மனிதனுக்கான அனைத்து உரிமைகளையும் அடைவானோ அத்தகையதொரு குடியரசினை நிறுவுவதற்காகவும் , ஒரு கியூபப் புரட்சிகரக் கட்சியை” உருவாக்கும் யோசனையை முன் வைத்தார். மார்த்தி வரைவு செய்த Bases and Estatutos பொது வாக்கெடுப்புக்கு விடப்பட்டு ஒரு மனதாக ஏற்கப்பட்டது. எதிர்ப்பு ஏதுமின்றி கியாபப் புரட்சிக் கட்சியின் பிரதிநிதியாக அல்லது தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். தனது ஆளுமையின் சக்தியையும் தனது பேச்சாற்றலையும் மட்டுமே துணைக்கொண்டு, புலம் பெயர்ந்தும் பிளவு பட்டும் கிடந்த ஒரு சமுதாயத்தினை ஒன்று படுத்தி ,தொலைந்து போன இலட்சியம் என்பதாக மனம் சோர்ந்து கிடந்தவர்களுக்கு புது வாழ்வு கொடுத்தார்.
அடிக்கடி கடுமையாக நோய்வாய்ப்பட்டும் ,இஸ்பானிய ஏஜண்டுகளால் ஒரு முறை நஞ்சூட்டப்பட்டும், மற்றொரு முறை கிட்டத்தட்ட படுகொலைத் தாகுதலுக்கு உள்ளாகி, Pinkerton உளவாளிகளாலும், அமெரிக்க காவல் துறையினராலும் கண்காணிக்கப்பட்டு வந்த போதும், அடுத்த மூன்று ஆண்டுகளில் மார்த்தி அமெரிக்கா முழுவதிலும் இலத்தீன் அமெரிக்காவிலும் பல பயணங்களை மேற்கொண்டு , தனது சக புலம் பெயர்ந்தவர்களிடையேயான பிணக்குகளைத் தீர்க்கவும் ஆயுதங்கள் கப்பல் வாங்கத் தேவையான நிதி திரட்டவும் செய்தார். ' Patritia' என்ற கட்சிப் பத்திரிக்கைக்கு நிறையவே எழுதியதுடன் அதன் ஆசிரியராகவும் இருந்தார்.
அவரது புரட்சிகரப் பணிகளின் உச்சகட்டமான “ FERNANDINA” கடற்பயணம் 1895 - இல் அமெரிக்க அரசாங்கத்தால் சூழ்ச்சியாக முறியடிக்கப்பட்டு கப்பல்களும் ஆயுதங்களும் பறிமுதல் செய்யப்பட்ட போது, சில வாரங்களேயான வெகு குறுகியகால இடைவெளியில் ஆண்டுக்கணக்காக செலுத்தப்பட வேண்டிய உழைப்பைக் குறுக்கி மற்றொரு கடற்பயணத்தை ஏற்பாடு செய்தார் .அது கண்டு பிடிக்கப்பட வில்லை. ஜனவரி 29 அன்று போர் தொடுக்கும் ஆணையில் கையெழுத்திட்டு விட்டு இரண்டு நாள் கழித்து, தனது கடந்தகாலப் பிணக்குகளைப் புறமொதுக்கி ,யுத்த்தின் தலைமைத் தளபதியாக இருக்க ஒப்புக்கொண்ட ஜெனரல் மேக்சிமோ கோமசைச் சந்திக்க டொமினிகன் குடியரசுக்குப் பயணமானார். மார்ச் ,25 அன்று,மார்த்தியால் வரைவு செய்யப்பட்டதும், புரட்சியின் ஜனநாயக துவக்கத்தையும் புரட்சியின் கொள்கைகளையும் உறுதி செய்ததுமான “ MANIFESTO DE MONTICRISTI” பிரகடனத்தில் இருவரும் கையெழுத்திட்டனர்.
கோமசின் விருப்பத்துக்கு எதிராக ; புரட்சிக்கும் கியூபாவின் எதிர்காலத்துக்கும் மார்த்தியின் உயிர் மிகமிக இன்றியமையாத மதிப்பு மிக்கது - அதனைப் பணயம் வைக்கக்கூடாது என எச்சரித்திருந்த போதிலும்,ஏப்ரல் ,11 அன்று அவரும் மார்த்தியும் மேலும் ஐவருடன் இணைந்து இரவு நேரத்தில் ஒரு துடுப்புப் படகி ஏறி ,ஓரியந்தே மாநிலத்தின் Playitas என்ற இடத்தை அடைந்தனர். ஏற்கனவே திட்டமிட்டபடி ,மே ஆறாம் தேதி மார்த்தியும், கோமசும் புரட்சிக்கு தனது முக்கியமான ஆதரவைத் தெரிவித்திருந்த ஜெனரல் அந்தானியோ மேசியோவும் மக்கள் மத்தியில் “La Majorana”
வெளியிட்டனர்.
1895,மே,19 அன்று புரட்சியின் முதல் போர் சம்பவத்தில் ஓரியந்தே மாநிலத்தின் Dos Rios எண்ரைடத்தில் தனது கன்னிப்போரில், தான் தனது எளியகவிதைகள் XXIII இல் வரும் பொருள் உரைக்கும் அமைச்சாக முன் கூட்டியே எழுதியது போலவே கொல்லப்பட்டு வீரமரணம் அடைந்தார்.
அடுத்து வந்த நூற்றாண்டு வாக்கில், வாக்குப் பலிதமாகும் அவரது அருள் வாக்கு :
“எனது கவிதை வளரும்
நானும் வளருவேன்
புற்களுக்கு அடியில்!.”
BY: .MANUEL A.TELLECHEA
தமிழாக்கம்: புதுவை ஞானம் - 6 December 2006
திண்ணையில் தமிழாக்கம்: புதுவை ஞானம்
Copyright: thinnai.com
A subsequent investigation of the Thinnai archives -- no easy task for one unacquainted with Hindi -- revealed that the author (as yet unidentified) of the foregoing translation has actually rendered the entire Versos sencillos into his native language and published extensive selections in other issues of that newspaper. Since the translations in Thinnai are referenced with pagination that does not correspond to my translation of the Versos sencillos/Simple Verses (Houston, 1997), I presume that it must derive from an Indian edition of Martí's work which not only borrowed my "Introduction" but used my English as a basis for its Hindi translations. I don't know how Martí fared through this double-sieve; no worse, I should think, than Cervantes whose first English translations were actually re-translations from the French.
I should like, of course, to obtain a copy of this partially pirated Indian edition, not as evidence of copyright infringement (Martí's works should be diffused by any and all means), but as a literary curiosity attesting to the truth of Martí's prophecy: "My poetry will grow, and I too will grow under the grass."
http://www.thinnai.com/?module=displaystory&story_id=60612075&format=html
Friday, June 22, 2007
A Brief History of the Cuban Republic, Part II (1940-1952)
1940 was Cuban democracy's culminating year. As Europe's own democracies collapsed one by one at the approach of the twin evils of Fascism and Communism, then in an alliance of raptors, a circumspect Caribbean nation, which Robert Frost compared in a poem to Switzerland, taught the Old World a lesson in representative government by adopting the most socially-advanced constitution of its time, which was to be a model for the states of a resurrected Europe.
Batista, 1940-1944
The first president elected under the aegis of the 1940 Constitution, and, at age 39, the youngest in Cuban history, was Fulgencio Batista y Zaldivar, who defeated his longtime rival Ramón Grau San Martín. As constitutional president, Batista surprised even his critics who expected him to govern as the sergeant-turned-colonel he was; but Batista was not cast in the traditional presidential mold. He was in every way a man of the people and took pride in being one. He had a genuine concern for the working man which was not acquired from political tracts or social gospels but from having been a laborer himself all his life, in the canefields, the railroads and the army, and he translated the solidarity that he felt for others like himself into something more substantial than hand-outs and sinecures to his followers. His administration fostered both progress and stability in Cuba. The prosperity was fueled by Cuba's powerful economy, which grew every year regardless of whom happened to govern or other external circumstances; the stability without violence, however, was a precious commodity, which future democratic presidents without Batista's antecedents would find it impossible to maintain.
The first challenge that confronted Batista on assuming the presidency was a coup planned by the Chiefs of the Army and Police, who liked Batista the strongman better than Batista the democrat. Batista, the master of the bloodless coup, was also the first Cuban president to put down a coup, without shedding a drop of blood, of course. Instead, he rounded-up the plotters and put them on a plane bound for the U.S. with all their relatives and possessions.
The U.S. was happy to oblige because it also needed a stable Cuba, more then than ever. Cuba was the most reliable Latin American ally of the United States in World War II. The Cuban Congress passed and Batista signed a Declaration of War against Japan and Germany immediately after the Japanese attack on Pearl Harbor. Although Batista sent no Cuban contingent to fight in the war, following the example of President García Menocal in World War I, 2000 Cubans did volunteer for service in the U.S. Armed Forces. Cuba supplied the U.S. with 90% of the nickel it needed for war production, 80% of the manganese, 60% of the chromium and 40% of the copper. Incredible as it may seem today, Cuba was then one of the world's great mineral producers and the closest source for these essential elements in the production of armaments. Cuba also contributed to the war effort by holding down the price of sugar to pre-war levels, which in World War I had climbed several times above the price of gold. Cuba's price controls on sugar cost it billions of dollars and may be viewed as one of the largest monetary contributions to the war effort of any of the Allies.
Cuba also accepted more than 30,000 refugees from Naziism and nearly 500,000 from the Spanish Civil War, more than did the United States (not proportionally, but in raw numbers). The Cuban Navy sunk a German submarine and Cuban Intelligence captured a German spy who was transmitting by shortwave radio information on U.S. maritime traffic to the U-boats. His name was Heinz August Luning and he was the first and only individual sentenced to death and executed under martial law in Cuban republican history. [The Constitution of 1940 had abolished capital punishment in civil courts].
In a broadcast from Nazi Germany to Latin America, the announcer warned: "We know of your activities, Batista. Do not think that Havana is outside our reach." For the duration of the war, there was in fact a total blackout along the Havana coastline, which was patrolled by hundreds of German and American U-boats.
Batista's greatest achievement as constitutional president did not come at the beginning or middle of his tenure, but at the very end. Prohibited by the Constitution of 1940 from running for re-election, Batista threw his support behind his former prime minister Carlos Saladrigas, who lost in a landslide to the populist Grau San Martín in an election that made front page news around the world even in the midst of World War II.
The world and especially Latin America hailed Batista's defeat as the birth of democracy in the Americas. Not the fact, of course, that Batista's surrogate lost, but the fact that Batista acknowledged the defeat and turned power over to his enemy Grau. But not only that: Batista even exiled himself from Cuba to guarantee that Grau would not govern under a shadow.
In the then 130-year history of the Hispanic republics nothing like this had ever been seen before. In a sense it was like a second war of hemispheric liberation: the first, led by Bolívar, had freed the continent from colonial misrule; this latest one promised to usher the end of authoritarianism in Latin America, effectively freeing it from the arbitrary rule of its homegrown tinpot dictators. Even The New York Times hailed the triumph of democracy in Cuba: "Let no one ever say again that democracy doesn't exist in Latin America; it does, in the youngest [sic] of her republics."
After leaving office Batista embarked on a tour of South America, where he was hailed everywhere as the artifex of democracy in the Americas. In Chile, Batista was welcomed at the University of Santiago by Pablo Neruda in words which remind one of the poet's praise for another Cuban. If Batista had retired from politics for good, he would be remembered today as the greatest Cuban president and the first to raise the standard of real democracy in the Hispanic world.
Grau, 1944-1948
On October 10, 1944, Ramón Grau San Martin was sworn-in as Cuba's second constitutional president under the Constitution of 1940. This was the second time that Grau had occupied the presidency, although previously he had done so provisionally in the aftermath of the 1933 Revolution. Grau has the distinction of being the first college professor ever raised to the presidency by a students' revolution. As a nationalist and social reformer, Grau's credentials were impeccable. He was known for his hostility towards the United States, which he learned to sublimate for his own and his country's good, though occasionally he would give vent to it, as in 1933 when he actually challenged the Marines to land (they didn't), or when he decreed a series of social laws, authored by Antonio Guiteras, to extend workers' rights and limit U.S. influence in Cuba, including the stipulation that Cubans must account for the majority of all employees in any business or sector of the economy.
Although the oldest man since Estrada Palma to be elected president of Cuba, Grau embodied the aspirations of the 1933 Generation, which believed that it had a champion in the old bachelor. And, in a sense, they did. He allowed even the most politically active (read fanatical) of his followers absolute freedom of action and immunity from prosecution. Their enemies having long passed from the political scene, the erstwhile students, many now in their mid 30s to early 40s but still nominally enrolled at university, engaged in internecine turf wars while competing for the favor of President Grau. These troublemakers were known as "gangsters" in Cuba, not the mafiosi that Communist folklore claims ran the island. Among these homegrown "gangsters," brave and reckless men for the most part, was one that would later come to national prominence and was as reckless as any but definitely not brave, having acquired a reputation for shooting his enemies in the back — Fidel Castro.
Grau's cynical reaction towards the "gangsters" was to let them alone, believing that so long as they were "only" killing one another they posed no threat to him or the Republic. He held their allegiance through no-show government jobs (botellas) and by conferring on them the honorary title of comandante (Grau never bestowed it on Castro, who adopted it anyway). These superannuated student comandantes were Grau's paper tigers, but he at least knew how to ride them.
Grau's term coincided with the end of World War II and the establishment of the United Nations. Cuba was one of 52 original signers of the U.N. Charter. Grau, despite his indifference to lawlessness at home, was a champion of the Rule of Law in the international arena. Cuba's voting record at the U.N. reflected this duality. Cuba voted against the United States on three of the most important issues to confront the U.N. after the end of World War II: it voted against the Nuremberg trials as a contravention of the longstanding legal proscription against ex post facto laws; it also voted against the establishment of autonomous U.N. organizations (which were all slated to become redoubts of anti-Americanism); and, finally, against the creation of the State of Israel. Whatever the probity of these votes, they do demonstrate that Cuba had ceased to be an instrument of the U.S. in international affairs. [Suffice it to say that as an ally of the Soviet Union Communist Cuba never once opposed it at the United Nations, defending even the invasion of Czechoslovakia].
Grau's administration also brought, or leastwise did not stop, unparalleled prosperity and economic growth to the country, which was even able to withstand without adverse consequences the hitherto unprecedented predations of his followers on the National Treasury.
Prío, 1948-1952
Grau's handpicked successor, Carlos Prío Socarrás, himself a former student but not one of the gangsters, was not as adept at controlling them as was Grau. His solution, like Grau's, was to give them more not less freedom and to literally throw open the doors of the National Bank which he created. In this, as in all things, he continued his predecessor's policies, while blaming the gangsterism and rampant graft on Grau, who did not fail to take notice. This led to a schism in their ranks which diluted the power of both Grau and Prío and no doubt contributed to the reemergence of Batista.
On March 10, 1952, former president Fulgencio Batista, who had recently returned to Cuba from self-imposed exile and was a candidate for president again, fearful that his opponents would not deal as fairly with him as he had with them, drove to the Columbia Army Barracks and took power without firing a shot, to save the nation, as he said, from the rule of gangsters and communists. Most Cubans, even those who opposed Batista, approved of the bloodless coup. Even Prío approved to the extent of not even bothering to oppose the coup and fleeing the country on the first U.S.-bound flight.
In Part III: Batista consolidates power; the gangsters rally behind Fidel Castro and civil war erupts in Cuba under the patronage of the United States.
Batista, 1940-1944
The first president elected under the aegis of the 1940 Constitution, and, at age 39, the youngest in Cuban history, was Fulgencio Batista y Zaldivar, who defeated his longtime rival Ramón Grau San Martín. As constitutional president, Batista surprised even his critics who expected him to govern as the sergeant-turned-colonel he was; but Batista was not cast in the traditional presidential mold. He was in every way a man of the people and took pride in being one. He had a genuine concern for the working man which was not acquired from political tracts or social gospels but from having been a laborer himself all his life, in the canefields, the railroads and the army, and he translated the solidarity that he felt for others like himself into something more substantial than hand-outs and sinecures to his followers. His administration fostered both progress and stability in Cuba. The prosperity was fueled by Cuba's powerful economy, which grew every year regardless of whom happened to govern or other external circumstances; the stability without violence, however, was a precious commodity, which future democratic presidents without Batista's antecedents would find it impossible to maintain.
The first challenge that confronted Batista on assuming the presidency was a coup planned by the Chiefs of the Army and Police, who liked Batista the strongman better than Batista the democrat. Batista, the master of the bloodless coup, was also the first Cuban president to put down a coup, without shedding a drop of blood, of course. Instead, he rounded-up the plotters and put them on a plane bound for the U.S. with all their relatives and possessions.
The U.S. was happy to oblige because it also needed a stable Cuba, more then than ever. Cuba was the most reliable Latin American ally of the United States in World War II. The Cuban Congress passed and Batista signed a Declaration of War against Japan and Germany immediately after the Japanese attack on Pearl Harbor. Although Batista sent no Cuban contingent to fight in the war, following the example of President García Menocal in World War I, 2000 Cubans did volunteer for service in the U.S. Armed Forces. Cuba supplied the U.S. with 90% of the nickel it needed for war production, 80% of the manganese, 60% of the chromium and 40% of the copper. Incredible as it may seem today, Cuba was then one of the world's great mineral producers and the closest source for these essential elements in the production of armaments. Cuba also contributed to the war effort by holding down the price of sugar to pre-war levels, which in World War I had climbed several times above the price of gold. Cuba's price controls on sugar cost it billions of dollars and may be viewed as one of the largest monetary contributions to the war effort of any of the Allies.
Cuba also accepted more than 30,000 refugees from Naziism and nearly 500,000 from the Spanish Civil War, more than did the United States (not proportionally, but in raw numbers). The Cuban Navy sunk a German submarine and Cuban Intelligence captured a German spy who was transmitting by shortwave radio information on U.S. maritime traffic to the U-boats. His name was Heinz August Luning and he was the first and only individual sentenced to death and executed under martial law in Cuban republican history. [The Constitution of 1940 had abolished capital punishment in civil courts].
In a broadcast from Nazi Germany to Latin America, the announcer warned: "We know of your activities, Batista. Do not think that Havana is outside our reach." For the duration of the war, there was in fact a total blackout along the Havana coastline, which was patrolled by hundreds of German and American U-boats.
Batista's greatest achievement as constitutional president did not come at the beginning or middle of his tenure, but at the very end. Prohibited by the Constitution of 1940 from running for re-election, Batista threw his support behind his former prime minister Carlos Saladrigas, who lost in a landslide to the populist Grau San Martín in an election that made front page news around the world even in the midst of World War II.
The world and especially Latin America hailed Batista's defeat as the birth of democracy in the Americas. Not the fact, of course, that Batista's surrogate lost, but the fact that Batista acknowledged the defeat and turned power over to his enemy Grau. But not only that: Batista even exiled himself from Cuba to guarantee that Grau would not govern under a shadow.
In the then 130-year history of the Hispanic republics nothing like this had ever been seen before. In a sense it was like a second war of hemispheric liberation: the first, led by Bolívar, had freed the continent from colonial misrule; this latest one promised to usher the end of authoritarianism in Latin America, effectively freeing it from the arbitrary rule of its homegrown tinpot dictators. Even The New York Times hailed the triumph of democracy in Cuba: "Let no one ever say again that democracy doesn't exist in Latin America; it does, in the youngest [sic] of her republics."
After leaving office Batista embarked on a tour of South America, where he was hailed everywhere as the artifex of democracy in the Americas. In Chile, Batista was welcomed at the University of Santiago by Pablo Neruda in words which remind one of the poet's praise for another Cuban. If Batista had retired from politics for good, he would be remembered today as the greatest Cuban president and the first to raise the standard of real democracy in the Hispanic world.
Grau, 1944-1948
On October 10, 1944, Ramón Grau San Martin was sworn-in as Cuba's second constitutional president under the Constitution of 1940. This was the second time that Grau had occupied the presidency, although previously he had done so provisionally in the aftermath of the 1933 Revolution. Grau has the distinction of being the first college professor ever raised to the presidency by a students' revolution. As a nationalist and social reformer, Grau's credentials were impeccable. He was known for his hostility towards the United States, which he learned to sublimate for his own and his country's good, though occasionally he would give vent to it, as in 1933 when he actually challenged the Marines to land (they didn't), or when he decreed a series of social laws, authored by Antonio Guiteras, to extend workers' rights and limit U.S. influence in Cuba, including the stipulation that Cubans must account for the majority of all employees in any business or sector of the economy.
Although the oldest man since Estrada Palma to be elected president of Cuba, Grau embodied the aspirations of the 1933 Generation, which believed that it had a champion in the old bachelor. And, in a sense, they did. He allowed even the most politically active (read fanatical) of his followers absolute freedom of action and immunity from prosecution. Their enemies having long passed from the political scene, the erstwhile students, many now in their mid 30s to early 40s but still nominally enrolled at university, engaged in internecine turf wars while competing for the favor of President Grau. These troublemakers were known as "gangsters" in Cuba, not the mafiosi that Communist folklore claims ran the island. Among these homegrown "gangsters," brave and reckless men for the most part, was one that would later come to national prominence and was as reckless as any but definitely not brave, having acquired a reputation for shooting his enemies in the back — Fidel Castro.
Grau's cynical reaction towards the "gangsters" was to let them alone, believing that so long as they were "only" killing one another they posed no threat to him or the Republic. He held their allegiance through no-show government jobs (botellas) and by conferring on them the honorary title of comandante (Grau never bestowed it on Castro, who adopted it anyway). These superannuated student comandantes were Grau's paper tigers, but he at least knew how to ride them.
Grau's term coincided with the end of World War II and the establishment of the United Nations. Cuba was one of 52 original signers of the U.N. Charter. Grau, despite his indifference to lawlessness at home, was a champion of the Rule of Law in the international arena. Cuba's voting record at the U.N. reflected this duality. Cuba voted against the United States on three of the most important issues to confront the U.N. after the end of World War II: it voted against the Nuremberg trials as a contravention of the longstanding legal proscription against ex post facto laws; it also voted against the establishment of autonomous U.N. organizations (which were all slated to become redoubts of anti-Americanism); and, finally, against the creation of the State of Israel. Whatever the probity of these votes, they do demonstrate that Cuba had ceased to be an instrument of the U.S. in international affairs. [Suffice it to say that as an ally of the Soviet Union Communist Cuba never once opposed it at the United Nations, defending even the invasion of Czechoslovakia].
Grau's administration also brought, or leastwise did not stop, unparalleled prosperity and economic growth to the country, which was even able to withstand without adverse consequences the hitherto unprecedented predations of his followers on the National Treasury.
Prío, 1948-1952
Grau's handpicked successor, Carlos Prío Socarrás, himself a former student but not one of the gangsters, was not as adept at controlling them as was Grau. His solution, like Grau's, was to give them more not less freedom and to literally throw open the doors of the National Bank which he created. In this, as in all things, he continued his predecessor's policies, while blaming the gangsterism and rampant graft on Grau, who did not fail to take notice. This led to a schism in their ranks which diluted the power of both Grau and Prío and no doubt contributed to the reemergence of Batista.
On March 10, 1952, former president Fulgencio Batista, who had recently returned to Cuba from self-imposed exile and was a candidate for president again, fearful that his opponents would not deal as fairly with him as he had with them, drove to the Columbia Army Barracks and took power without firing a shot, to save the nation, as he said, from the rule of gangsters and communists. Most Cubans, even those who opposed Batista, approved of the bloodless coup. Even Prío approved to the extent of not even bothering to oppose the coup and fleeing the country on the first U.S.-bound flight.
In Part III: Batista consolidates power; the gangsters rally behind Fidel Castro and civil war erupts in Cuba under the patronage of the United States.
Friday, May 25, 2007
A Brief History of the Cuban Republic (1902-1958)
Part I (1902-1940)
The Cuban Republic came into being after a War of Independence that resulted in the death of nearly a quarter of Cuba's population and the destruction of most of the island's infrastructure and economy. In addition to such internal problems, Cuba also had to deal with the intervention and occupation of the island by the U.S. after the conclusion of the Spanish-American War (1898), a minor but calamitous episode within the context of the greater Cuban War of Independence begun by José Martí (1895-1898).
The Cuban Republic succeeded despite the great obstacles placed in its way by U.S. imperialism at its birth. These obstacles Cubans never ceased to fight and eventually defeated long before Castro came on the stage to renew a conflict that had already been resolved largely in Cuba's favor.
Cuba's first democratically-elected president (1902-1906), Tomás Estrada Palma, defeated an American attempt to acquire not one but ten military bases on the island as well as the Isle of Pines (Cuban ownership of which was confirmed in the Hay-Quesada Treaty). He also insisted that the one base that was granted to the Americans be leased rather than ceded, which meant that Cuba still retained sovereignty over Guantánamo thereby setting the stage for its return some day to Cuban jurisdiction. In fact, Guantánamo Naval Base would have been returned decades ago if it had not been for Castro, as the Panama Canal was returned to Panamanian jurisdiction. President Estrada Palma was known as the "Honest President" because he broke with the tradition of graft and corruption introduced to Cuban political life by the Americans.
Estrada Palma was succeeded in the presidency, after an armed uprising quelled by the U.S. at his request and another brief U.S. occupation (1906-1909), by his democratically-elected rival José Gómez, whose administration (1909-1913) was characterized by both its corruption and the full recovery of Cuba's economy from the ravages of the recent war.
Gómez was succeeded in turn, also as a result of democratic elections, by Mario García Menocal, the first and only Cuban president to serve two consecutive terms (1913-1921). The major event of his administration was the First World War, which brought unprecedented prosperity to Cuba as the price of sugar climbed to astronomical levels never to be seen again. Although Menocal joined the Allied side in the War and even instituted a draft, he refused repeatedly U.S. requests to send Cuba's sons overseas to fight in Europe under the American flag. The war ended without a single Cuban casualty. Cuba also joined the League of Nations, which the U.S. did not. A Cuban, in fact, served as its president, which proved that the world as a whole accepted Cuba's sovereignty despite American intrusions on it.
Menocal was succeeded in democratic elections by Alfredo Zayas (1921-1925), a nationalist who also defied U.S. interests in Cuba. Zayas' administration was corrupt; but when the even more corrupt administration of Warren G. Harding sought to impose on him an "honest cabinet" of its own choosing, Zayas at first assented (to get the U.S. war ships threatening intervention to go home) and then immediately fired the U.S. puppets and appointed his own men. This was the first time that the U.S. had been openly defied in Cuba and the U.S. did nothing. This lesson would not be lost on the Cuban people.
Zayas was succeeded, yet again in democratic elections, by Geraldo Machado (1925-1933), the most popular Cuban president as well as the most unpopular. His public works programme transformed Cuba into a modern nation. He built the Capitol as well as the Central Highway, which ran the whole length of the island, among hundreds of other civil works projects. He was so popular that at one time all the Cuban political parties supported him. Machado had made a pledge when he was elected not to seek re-election. He kept this pledge by convincing Congress to prolong his presidential term, which it did gladly. The Cuban people did not receive this violation of Cuban democracy as gladly, however. This "prolongation of powers" led to Cuba's first popular revolution, which succeeded in ousting the democrat turned dictator. Machado believed that this revolution was abetted by the U.S. and before resigning made anti-American declarations for the first time in Cuban political history. The Machado opposition was even more nationalistic and anti-American in its rhetoric.
The Revolution of 1933, with its succession of provisional presidents, juntas and even a counter-revolution, nevertheless succeeded in abrogating in 1934 the Platt Amendment, which had been imposed in 1902 and gave Americans the right to intervene at will in Cuba to protect "our" (read their) interests. With the scrapping of the Platt Amendment Cubans exercised for the first time full national sovereignty. There would be no more American interventions in Cuba. Martí's dream and the dream of all Cuban patriots was finally realized thanks to Cuban resolve and another Roosevelt's "Good Neighbor" policy, which was itself the product of American experiences in Cuba.
If there is a revolution that Cubans should celebrate it is the Revolution of 1933, which was everything that a future revolution was not — nationalistic, progressive and brief. The 1933 Revolution endowed the Cuban people with social rights that no other people on earth enjoyed or would enjoy for decades, including paid maternity leave and a 35-hour work week (for which the employee was entitled to 40 hours compensation). It avoided, moreover, the fashionable extremes of the age, shifting neither to the right and fascism, nor to the left and communism.
Although the Generation of 1933 hated Machado and his cohorts no less than the Generation of 1953 despised Batista and his, the death penalty was not imposed on any of the collaborators of the regime: capital punishment for political crimes was then unknown in Cuba and the firing squad had not been used on the island since colonial times.
The greatest virtue of the 1933 Revolution — the reason for its success, if you will — was its exemplary brevity. In just three years (1933-1936) it had run its course and normality was restored to the island. The final act of the 1933 Revolution was the Amnesty Law of 1936 which freed all Machado officials held in detention (very few) and restored to them their full civil rights. In the elections also held that year many of them were returned to office, one even became Speaker of the House of Representatives.
In the 1936 presidential elections Josê Mariano Gómez, son of Cuba's second president, was elected its sixth constitutional president. In a further test of Cuba's reborn democracy Gómez was impeached for supposedly obstructing the functions of Congress and replaced with his vice-president Col. Fedérico Laredu Bru, the last veteran of Cuba's wars of independence to occupy the presidency. It was during this period that Cuba received nearly a half-million refugees from fascism and communism in Europe, the largest number per capita of any country in the world.
The Revolution of 1933 saw the rise to power of two men who would dominate Cuban politics for the next quarter century — Ramón Grau San Martín and Fulgencio Batista. The first was a professor at the University of Havana and the latter an army sergeant. On the same side in the wake of the 1933 Revolution both men would become bitter political rivals in its aftermath.
All parties and ideologies would coalesce, however, in 1939-1940 to create the greatest monument of the Cuban Republic, the Constitution of 1940, which became the model of France's Fundamental Law (1958) and other progressive constitutions.
Cuba was then about to embark on the most glorious period in its history, which saw it become the most democratic and prosperous country in Latin American with a standard of living which was comparable to Europe's.
In Part II we will discuss the the rise and fall of the Cuban Republic, which is all the more remarkable because Cuba reached its zenith and nadir at the same time.
The Cuban Republic came into being after a War of Independence that resulted in the death of nearly a quarter of Cuba's population and the destruction of most of the island's infrastructure and economy. In addition to such internal problems, Cuba also had to deal with the intervention and occupation of the island by the U.S. after the conclusion of the Spanish-American War (1898), a minor but calamitous episode within the context of the greater Cuban War of Independence begun by José Martí (1895-1898).
The Cuban Republic succeeded despite the great obstacles placed in its way by U.S. imperialism at its birth. These obstacles Cubans never ceased to fight and eventually defeated long before Castro came on the stage to renew a conflict that had already been resolved largely in Cuba's favor.
Cuba's first democratically-elected president (1902-1906), Tomás Estrada Palma, defeated an American attempt to acquire not one but ten military bases on the island as well as the Isle of Pines (Cuban ownership of which was confirmed in the Hay-Quesada Treaty). He also insisted that the one base that was granted to the Americans be leased rather than ceded, which meant that Cuba still retained sovereignty over Guantánamo thereby setting the stage for its return some day to Cuban jurisdiction. In fact, Guantánamo Naval Base would have been returned decades ago if it had not been for Castro, as the Panama Canal was returned to Panamanian jurisdiction. President Estrada Palma was known as the "Honest President" because he broke with the tradition of graft and corruption introduced to Cuban political life by the Americans.
Estrada Palma was succeeded in the presidency, after an armed uprising quelled by the U.S. at his request and another brief U.S. occupation (1906-1909), by his democratically-elected rival José Gómez, whose administration (1909-1913) was characterized by both its corruption and the full recovery of Cuba's economy from the ravages of the recent war.
Gómez was succeeded in turn, also as a result of democratic elections, by Mario García Menocal, the first and only Cuban president to serve two consecutive terms (1913-1921). The major event of his administration was the First World War, which brought unprecedented prosperity to Cuba as the price of sugar climbed to astronomical levels never to be seen again. Although Menocal joined the Allied side in the War and even instituted a draft, he refused repeatedly U.S. requests to send Cuba's sons overseas to fight in Europe under the American flag. The war ended without a single Cuban casualty. Cuba also joined the League of Nations, which the U.S. did not. A Cuban, in fact, served as its president, which proved that the world as a whole accepted Cuba's sovereignty despite American intrusions on it.
Menocal was succeeded in democratic elections by Alfredo Zayas (1921-1925), a nationalist who also defied U.S. interests in Cuba. Zayas' administration was corrupt; but when the even more corrupt administration of Warren G. Harding sought to impose on him an "honest cabinet" of its own choosing, Zayas at first assented (to get the U.S. war ships threatening intervention to go home) and then immediately fired the U.S. puppets and appointed his own men. This was the first time that the U.S. had been openly defied in Cuba and the U.S. did nothing. This lesson would not be lost on the Cuban people.
Zayas was succeeded, yet again in democratic elections, by Geraldo Machado (1925-1933), the most popular Cuban president as well as the most unpopular. His public works programme transformed Cuba into a modern nation. He built the Capitol as well as the Central Highway, which ran the whole length of the island, among hundreds of other civil works projects. He was so popular that at one time all the Cuban political parties supported him. Machado had made a pledge when he was elected not to seek re-election. He kept this pledge by convincing Congress to prolong his presidential term, which it did gladly. The Cuban people did not receive this violation of Cuban democracy as gladly, however. This "prolongation of powers" led to Cuba's first popular revolution, which succeeded in ousting the democrat turned dictator. Machado believed that this revolution was abetted by the U.S. and before resigning made anti-American declarations for the first time in Cuban political history. The Machado opposition was even more nationalistic and anti-American in its rhetoric.
The Revolution of 1933, with its succession of provisional presidents, juntas and even a counter-revolution, nevertheless succeeded in abrogating in 1934 the Platt Amendment, which had been imposed in 1902 and gave Americans the right to intervene at will in Cuba to protect "our" (read their) interests. With the scrapping of the Platt Amendment Cubans exercised for the first time full national sovereignty. There would be no more American interventions in Cuba. Martí's dream and the dream of all Cuban patriots was finally realized thanks to Cuban resolve and another Roosevelt's "Good Neighbor" policy, which was itself the product of American experiences in Cuba.
If there is a revolution that Cubans should celebrate it is the Revolution of 1933, which was everything that a future revolution was not — nationalistic, progressive and brief. The 1933 Revolution endowed the Cuban people with social rights that no other people on earth enjoyed or would enjoy for decades, including paid maternity leave and a 35-hour work week (for which the employee was entitled to 40 hours compensation). It avoided, moreover, the fashionable extremes of the age, shifting neither to the right and fascism, nor to the left and communism.
Although the Generation of 1933 hated Machado and his cohorts no less than the Generation of 1953 despised Batista and his, the death penalty was not imposed on any of the collaborators of the regime: capital punishment for political crimes was then unknown in Cuba and the firing squad had not been used on the island since colonial times.
The greatest virtue of the 1933 Revolution — the reason for its success, if you will — was its exemplary brevity. In just three years (1933-1936) it had run its course and normality was restored to the island. The final act of the 1933 Revolution was the Amnesty Law of 1936 which freed all Machado officials held in detention (very few) and restored to them their full civil rights. In the elections also held that year many of them were returned to office, one even became Speaker of the House of Representatives.
In the 1936 presidential elections Josê Mariano Gómez, son of Cuba's second president, was elected its sixth constitutional president. In a further test of Cuba's reborn democracy Gómez was impeached for supposedly obstructing the functions of Congress and replaced with his vice-president Col. Fedérico Laredu Bru, the last veteran of Cuba's wars of independence to occupy the presidency. It was during this period that Cuba received nearly a half-million refugees from fascism and communism in Europe, the largest number per capita of any country in the world.
The Revolution of 1933 saw the rise to power of two men who would dominate Cuban politics for the next quarter century — Ramón Grau San Martín and Fulgencio Batista. The first was a professor at the University of Havana and the latter an army sergeant. On the same side in the wake of the 1933 Revolution both men would become bitter political rivals in its aftermath.
All parties and ideologies would coalesce, however, in 1939-1940 to create the greatest monument of the Cuban Republic, the Constitution of 1940, which became the model of France's Fundamental Law (1958) and other progressive constitutions.
Cuba was then about to embark on the most glorious period in its history, which saw it become the most democratic and prosperous country in Latin American with a standard of living which was comparable to Europe's.
In Part II we will discuss the the rise and fall of the Cuban Republic, which is all the more remarkable because Cuba reached its zenith and nadir at the same time.
Sunday, May 20, 2007
The Russians Admit It: Martí Has Defeated Marx, Lenin, Mao and Deng Xiaoping, and Will Defeat Castro
In an article published by RIA Navosti (the Russian News and Information Agency), political columnist Pyotr Romanov (nice name), having returned from an assignment in Cuba in January [2007], gives his not-altogether-on-target impressions of Cuba and Fidel Castro, but discerns one very great truth that compensates for his many errors:"In Cuba José Martí has consistently defeated Marx, Lenin, Mao and Deng Xiaoping. I am sure that in the future he will "usurp" Castro as well because the 1959 revolution has failed to reach its other goal — bring genuine democracy to the Freedom Island."
http://en.rian.ru/analysis/20070116/59156079.html
http://en.rian.ru/analysis/20070116/59156079.html
Saturday, May 19, 2007
Martí the Blogger
The idea of a blog is one that would certainly have resonated deeply with José Martí. In fact, he might well be regarded as one of the pioneers of this genré. Of course, he didn't conceptualize it, although he did believe that poets inspired inventors, and that it was possible to find the antecedents of all great scientific theories and inventions in the imaginations of poets before they materialized in the laboratories of scientists. As Martí saw it, poets not only celebrated the great inventions of the age but actually had a part in bringing them about. This is is a decidedly romantic concept and one that would have found many adherents in that age. The earliest Romantic, the great German poet Goethe (1749-1832), had been the first to observe this: "Life is always fumbling towards the very thing that the great poets and artists create."
No doubt the literature of the last 100 years (especially the pulpish kind that is not taught in schools) would reveal many anticipations of the computer and of its potentialities. Whether blogging also has been presaged in the literature of the last 100 or 200 years, I do not know. I suppose I could google examples readily enough but I would only lose my train of thought for something that can well be taken as a given.
Blogging, as I see it, is the desire to share your truth with the world, the belief that your truth matters, and the conviction that your truth can better the world by adding to the sum of human knowledge or lessening the quantity of human suffering. There are more frivolous reasons for blogging, of course, but those would not resonate with Marti. The rationale for blogging, if not the mechanics, is amply evident in all of Marti's writings. Among them one group in particular features many modalities we have come to associate with blogging: brief and succinct tableaux of the news of the world, especially those items that would appeal to a general audience, presented on a daily or almost daily basis, sometimes embellished with observations or not, depending on content, and generally gleamed from newspapers and journals, for, except on very rare occasions, Marti was not a reporter as we would understand the word today (neither, for that, are most bloggers). Although these casual paragraphs are not the crónicas of the Gilded Age for which he is best known, they contain, in "concentrated form, as Martí says, the pulse of the world as measured by Martí, and are, like everything Martí ever wrote, highly personal and engaging. Marti received much favorable feedback for his "blogging" through the snail-mail that was the only means then to transmit it. In his own letters, the normally reticent Martí marvels that something that caused him so little trouble to write had acquired such a mass following as his Venezuelan editor (or "webmaster") Juan Luis de Aldrey assured him (there is perhaps a note of sadness here, too, because Marti's literary ambition was to be a famous playwright like the swashbuckling Echegaray ["Eche," who?], whom he emulated to perfection, alas, a case of a poor model destroying a great artist).
Marti began his "blog" — actually called the Sección Constante — during his brief and failed residence in Venezuela in 1881. He was contracted by the newspaper El Nacional to write a continuing series of small digests (we would call them "posts") on a variety of subjects of topical interest, including current affairs, literature and the arts, scientific discoveries and industrial advances, celebrity news and something which Marti called "singularidades" (an anticipation of "Ripley's Belief It Or Not").
Martí averred that the public literally "ate them up" ["se la bebía"], and such was the popularity of the "Sección Constante" that he was contracted by the newspaper to continue editing it after he had relocated to the U.S. because of his refusal to write panegyrics on the country's dictator Guzmán Blanco.
What strikes one most forcibly about the "Sección Constante" today is precisely its eclectic nature. Martí's knowledge really was universal and encompassed all fields of human learning or endeavor; nothing was alien to him or insignificant in his cosmology. So what we find here is a thick slice of the world as it was 125 years ago pickled in Martí's essence. What is most remarkable is that the world then was pretty much as the world is today, with a little less useful knowledge and a great deal more learning.
There was the story, which Martí reported on January 24, 1882, concerning the construction of a new transoceanic Nicaraguan Canal under the supervision of Cuban engineer Menocal (a cousin of the future president of Cuba). Martí, incidentally, was always giving hat tips to fellow Cubans, though only one or two of his "posts" were devoted to Cuba. Well, the plan to build such a canal has been lately resurrected due to the fact that they say the Panama Canal is obsolete. Since the Nicaraguan Canal was three-quarters built by the French in the 19th century before being abandoned for lack of funding it might be possible to follow the old route. The U.S. itself nearly finished the Nicaraguan Canal a century ago before abandoning it and switching over to Panama because a postage stamp depicting an active volcano led American officials to suppose that the volcano might erupt and fill up the canal again!
This "post" is followed immediately by another on the use of the residue from sugar cane production (bagazo) to make excellent paper. Martí writes that the glowers in Louisiana can only extract 60% of the sugarcane juice from the bagasse which makes it unsuitable for papermaking. Although he doesn't say so directly the only inference is that such paper could be made to perfection in Cuba, where they know how to get the juice out of the sugar cane. Indeed, Cuba in the 1970s perfected this process out of necessity because Castro's criminal deforestation had made it impossible to manufacture paper from wood pulp. The bagasse paper, by the way, is everything that Martí says it is and is also edible. When Ricardo Alarcón told the Cuban people at a press conference during the "Special Period" of the 1990s about the nutritional value of grass (and was asked by a reporter whether he eats it too), he could also have advised Cubans to literally (or not literally) consume their books and newspapers.
Returning to the subject of poets presaging inventions, on January 18, 1882, Martí "posted" a story about a San Francisco photographer name Muybridge who had been able to reproduce in successive frames and with perfect definition a trotting horse. Yes, this was the birth of what 15 years later would become motion pictures. Martí, incidentally, missed being filmed (although the Spanish-American War was the first to be), but a speech of Martí's in Tampa was recorded on a wax disk, which is tragically lost. What a boon it would be to the spirit to hear Martí's voice restored to pristineness by today's technology? Perhaps it is not hopeless to expect that some day we might. Only five years ago a long-lost and -searched for recording of Walt Whitman reading one of his minor poems was found, and what a great revelation it was! Whitman had the Long Island accent of his birth with some assumed English inflections and sounded very soulful, exactly what one would expect the "Good Grey Poet" to sound like. But I am digressing, and, given the subject matter and my affinity to the subject, it can hardly me avoided.
What Martí would most have appreciated about blogging, what Whitman himself would also have hailed about it, is its democratic nature. Thanks to it anyone and everyone can have a voice at the common table. Come to think of it, Martí would probably have thought this the greatest invention of the 20th century, and he presaged it, too.
No doubt the literature of the last 100 years (especially the pulpish kind that is not taught in schools) would reveal many anticipations of the computer and of its potentialities. Whether blogging also has been presaged in the literature of the last 100 or 200 years, I do not know. I suppose I could google examples readily enough but I would only lose my train of thought for something that can well be taken as a given.
Blogging, as I see it, is the desire to share your truth with the world, the belief that your truth matters, and the conviction that your truth can better the world by adding to the sum of human knowledge or lessening the quantity of human suffering. There are more frivolous reasons for blogging, of course, but those would not resonate with Marti. The rationale for blogging, if not the mechanics, is amply evident in all of Marti's writings. Among them one group in particular features many modalities we have come to associate with blogging: brief and succinct tableaux of the news of the world, especially those items that would appeal to a general audience, presented on a daily or almost daily basis, sometimes embellished with observations or not, depending on content, and generally gleamed from newspapers and journals, for, except on very rare occasions, Marti was not a reporter as we would understand the word today (neither, for that, are most bloggers). Although these casual paragraphs are not the crónicas of the Gilded Age for which he is best known, they contain, in "concentrated form, as Martí says, the pulse of the world as measured by Martí, and are, like everything Martí ever wrote, highly personal and engaging. Marti received much favorable feedback for his "blogging" through the snail-mail that was the only means then to transmit it. In his own letters, the normally reticent Martí marvels that something that caused him so little trouble to write had acquired such a mass following as his Venezuelan editor (or "webmaster") Juan Luis de Aldrey assured him (there is perhaps a note of sadness here, too, because Marti's literary ambition was to be a famous playwright like the swashbuckling Echegaray ["Eche," who?], whom he emulated to perfection, alas, a case of a poor model destroying a great artist).
Marti began his "blog" — actually called the Sección Constante — during his brief and failed residence in Venezuela in 1881. He was contracted by the newspaper El Nacional to write a continuing series of small digests (we would call them "posts") on a variety of subjects of topical interest, including current affairs, literature and the arts, scientific discoveries and industrial advances, celebrity news and something which Marti called "singularidades" (an anticipation of "Ripley's Belief It Or Not").
Martí averred that the public literally "ate them up" ["se la bebía"], and such was the popularity of the "Sección Constante" that he was contracted by the newspaper to continue editing it after he had relocated to the U.S. because of his refusal to write panegyrics on the country's dictator Guzmán Blanco.
What strikes one most forcibly about the "Sección Constante" today is precisely its eclectic nature. Martí's knowledge really was universal and encompassed all fields of human learning or endeavor; nothing was alien to him or insignificant in his cosmology. So what we find here is a thick slice of the world as it was 125 years ago pickled in Martí's essence. What is most remarkable is that the world then was pretty much as the world is today, with a little less useful knowledge and a great deal more learning.
There was the story, which Martí reported on January 24, 1882, concerning the construction of a new transoceanic Nicaraguan Canal under the supervision of Cuban engineer Menocal (a cousin of the future president of Cuba). Martí, incidentally, was always giving hat tips to fellow Cubans, though only one or two of his "posts" were devoted to Cuba. Well, the plan to build such a canal has been lately resurrected due to the fact that they say the Panama Canal is obsolete. Since the Nicaraguan Canal was three-quarters built by the French in the 19th century before being abandoned for lack of funding it might be possible to follow the old route. The U.S. itself nearly finished the Nicaraguan Canal a century ago before abandoning it and switching over to Panama because a postage stamp depicting an active volcano led American officials to suppose that the volcano might erupt and fill up the canal again!
This "post" is followed immediately by another on the use of the residue from sugar cane production (bagazo) to make excellent paper. Martí writes that the glowers in Louisiana can only extract 60% of the sugarcane juice from the bagasse which makes it unsuitable for papermaking. Although he doesn't say so directly the only inference is that such paper could be made to perfection in Cuba, where they know how to get the juice out of the sugar cane. Indeed, Cuba in the 1970s perfected this process out of necessity because Castro's criminal deforestation had made it impossible to manufacture paper from wood pulp. The bagasse paper, by the way, is everything that Martí says it is and is also edible. When Ricardo Alarcón told the Cuban people at a press conference during the "Special Period" of the 1990s about the nutritional value of grass (and was asked by a reporter whether he eats it too), he could also have advised Cubans to literally (or not literally) consume their books and newspapers.
Returning to the subject of poets presaging inventions, on January 18, 1882, Martí "posted" a story about a San Francisco photographer name Muybridge who had been able to reproduce in successive frames and with perfect definition a trotting horse. Yes, this was the birth of what 15 years later would become motion pictures. Martí, incidentally, missed being filmed (although the Spanish-American War was the first to be), but a speech of Martí's in Tampa was recorded on a wax disk, which is tragically lost. What a boon it would be to the spirit to hear Martí's voice restored to pristineness by today's technology? Perhaps it is not hopeless to expect that some day we might. Only five years ago a long-lost and -searched for recording of Walt Whitman reading one of his minor poems was found, and what a great revelation it was! Whitman had the Long Island accent of his birth with some assumed English inflections and sounded very soulful, exactly what one would expect the "Good Grey Poet" to sound like. But I am digressing, and, given the subject matter and my affinity to the subject, it can hardly me avoided.
What Martí would most have appreciated about blogging, what Whitman himself would also have hailed about it, is its democratic nature. Thanks to it anyone and everyone can have a voice at the common table. Come to think of it, Martí would probably have thought this the greatest invention of the 20th century, and he presaged it, too.
Subscribe to:
Posts (Atom)